Chapter Eightteen.

Als laatste is Diana aan de beurt met haar lied. Ze legt een doos met vuurwerk op de kruk. 'Ik wist niets wat ik kon doen. Dus heb ik maar mijn lievelingslied uit gekozen en daar iets bij gekocht.' Ze glimlacht verlegen naar ons. 'Okè, Diana.' zegt Mr. Schuester. 'Begin maar..'
'Do you ever feel like a plastic bag
Drifting throught the wind
Wanting to start again
Do you ever feel, feel so paper thin
Like a house of cards
One blow from caving in'
Meteen na de eerste zin begint iedereen hard te klappen en te juichen. Volgens mij ben ik niet de enige die niet wist dat Diana zo kon zingen!
'Cause baby you're a firework
Come on show 'em what your worth
Make 'em go "Oh, oh, oh!"
As you shoot across the sky-y-y' zingt ze met haar prachtige stem en ik luister er met verwondering naar. Als ze klaar is klapt iedereen weer zo hard en heeft Diana een grote glimlach op haar gezicht. Ze kijkt trots naar Mr. Schuester en hij staat langzaam op. 'Wauw, Diana!' roept hij en hij slaat een arm om haar heen.

Als ik samen met Kurt en Iris na de zangles naar onze kluisjes lopen, begint Kurt opeens te lachen. 'Wat?' roepen Iris en ik tegelijk. 'Ik moet gewoon lachen om jullie liedjes.' zegt hij, nog steeds grinnikend. 'Wat was daar mis mee dan?' vraagt Iris verbaasd. Ook ik kijk nu lachend-verbaasd, maar dan naar Iris. 'We stonden wel een beetje voor gek.' zeg ik lachend. 'Nou, dat vond ik wel mee vallen. ' zegt Iris met een chagrijnig gezicht.