Chapter 37. Magnets

Justins pov:

De man was meegenomen door de politie. Ze hadden hem al een paar weken in de gaten gehouden. De politie had niks kunnen doen, tot vandaag. Binnenkort zou zijn rechtzaak. Ruby was verandert. Haar blauwe ogen waren dof, haar normaal krullende rode haar hing slap over haar schouders en er waren niet langer roze blosjes op haar wangen. Ze leek zo bleek dat ze voor een witte muur niet eens te zien zo kunnen zijn. Vreemd genoeg miste ik de irritante Ruby, die alles deed om me tegen te zitten. Ik had medelijden met haar. Erin had haar armen om Ruby's schouders heen geslagen. Mijn armen lagen om haar heen. Inmiddels was ze weer rustig geworden. Haar ogen waren geïrriteerd en haar gezicht was vlekkerig. Nog steeds was ze voor mij het mooiste meisje in de wereld. 'Ruby? Kun je ons vertellen wie die man was?' vroeg Erin op een lieve toon, die ze ook gebruikte bij Jazmyn en Jaxon. 'De vriend van mijn moeder,' piepte Ruby. 'Wil je ons ook vertellen wat hij bij jou heeft gedaan?' ging Erin verder. Ruby's ogen werden opnieuw vochtig. 'Hij heeft me aangeraakt.' Er kwam nauwelijks geluid uit haar keel. 'Alleen aangeraakt, of nog meer?' drong mijn vader aan. Ruby verstopte haar hoofd in haar handen en haar schouders schokten. Erin fluisterde sussende woordjes in haar oor. Toen keek ze op. 'Kunnen wij misschien even onder vier ogen praten?' vroeg ze. Mijn vader en ik knikten. Terwijl ik haar ondersteunde liep ik de kamer uit. Ze leek de kracht niet te hebben om stevig op haar eigen benen te staan. 'Justin? Mag ik even bij Destiny kijken?' Met een grijns tilde ik haar benen op en droeg haar als een prinses de trap op, in de hoop dat ze even zou lachen. Dat deed ze. Haar tinkelende lach vulde voor even mijn oren en zorgde voor kriebels in mijn buik. Hoe graag zou ik haar nu willen zoenen... Hoe graag zou ik nu tegen haar willen zeggen dat ik van haar hield... Bovenaan de trap zette ik haar weer. Haar gezicht was dichtbij. Erg dichtbij. Ik hoefde alleen een paar centimeter voorover te buigen en dan kon ik haar lippen weer proeven. Mijn hart begon te bonken bij het idee. Als een magneet werd ik door haar aangetrokken. Bijna, bijna zaten mijn lippen tegen de hare, toen ze me stopte. 'Justin, je hebt een vriendin,' was haar excuus. Als dit de enige reden was kon ik haar alsnog wel zoenen. Selena was niet meer dan een bevlieging. Ik hield niet van Selena, alleen maar van haar. 'Nou en,' fluisterde ik. Ik vervolgde mijn weg in haar richting. Ze zette een stap achteruit. Ik stapte mee en greep haar vast bij haar heupen. Mijn armen waren nu strak om haar heen gespannen zodat ze niet weg kon komen. Ik boog me wat naar beneden, steeds dichter naar haar mond. Nog 3 centimeter. Ik merkte dat ze haar adem gespannen in hield. Nog 2 centimeter. 'Justin, niet doen.' Het klonk zwakjes. Nog 1 centimeter. 'Ik heb nog nooit gezoend.' Ik stopte heel even en lachte zachtjes. 'Natuurlijk wel,' kwam er over mijn lippen, voordat ik het door had. 'Wacht, wat?!' Ze rukte zich los. 'Hoe weet jij dat nou? Jij weet niks van mij! Je hebt een vriendin! Laat me met rust!' Ze draaide zich om en rende haar kamer in. Verbijsterd keek ik haar na.