020

2010, Londen, Engeland

Amy zit naast me en bewonderd haar make-up nog een keer in haar spiegeltje. Ik had moeite niet een zucht te slaken, ze zag er perfect uit terwijl ik in mijn lelijkste kleren en met lelijk haar naast haar zit. ‘Amy, straks moet je alle negers van je afslaan..’ Amy keek me gefronst aan.’Je bedoeld zeker de lekkere voetballers!’ Tja.. zo geweldig is het niet hoor om een voetballer als vriendje te hebben.. maar ja wat weet zij er nou van? Ze weet niet niets van mijn verleden en dat is misschien maar beter ook. ‘Ja haha..’ ik speelde haar spelletje maar mee, in feiten was ik hartstikke klaar met voetballers. Met voetbal niet, dat nooit, dat is de enige reden dat ik deze opdracht accepteerde. De taxi stopt en binnen no time heb ik mijn koffers gepakt en loop richting de ingang van Heathrow Airport. ‘Hallooo Lauren, wacht op mij!’ Ik loop naar Amy en neem 1 van de velen koffers van haar over, het leek net of we daar een jaar zouden blijven, tenminste voor Amy was het mogelijk door haar hoeveelheid bagage.
‘Jezus.. Amy heb je dat ding gewogen?’ Ik wist nu al dat het veel meer zou zijn dan de toegestane kilo’s die je mee mag nemen, dat wordt flink bijbetalen. ‘Ja hoezo? Je gaat je koffers toch niet op een weegschaal zetten?’ Nee Lauren, blijf serieus, als je haar uit lacht wordt ze nog chagrijnig. ‘Laat maar..’ ik sleep mijn bagage plus die van Amy naar binnen en na een tijdje lopen ploffen we neer bij een tafeltje. ‘Wil jij koffie?’ vraag ik aan Amy. ‘Ja alsjeblieft.’ Ik loop naar een Starbucks ‘tentje’ en bestel 2 cappuccino’s. Heerlijk zo’n beker koffie, dat heb ik nou echt nodig op momenten als deze. ‘Dankje’ Amy neemt de cappuccino van me aan en strijkt haar blonde haren naar achter. ‘Heb je de spelers al bekeken die mee doen?’ vraagt Amy terwijl ik een beetje aan het bekomen ben van een slapeloze nacht. ‘Hmm.. niet intensief, hoezo?’ ‘Ja bij Spanje zitten echt van die schatjes joh! David Villa en Alonso!’ Ik was dus echt niet weg van ze maar ik knikte maar. ‘Lauren doe niet zo ongezellig, we gaan wel allemaal knappe jongens zien in korte broekjes!’ Pff.. Alsof ik dat nog nooit had gezien, maar laat ik de sfeer er maar in houden. ‘Ja en jij denkt dat ze naar je toe komen en je gaan omhelzen en zoenen en even een nummertje maken met je in de dug-out?’
Amy begint hard te lachen en ik kijk beschaamd rond, pff.. wat kijken die mensen um..raar. ‘Ja dat zou ik wel willen..’ zei Amy ineens heel serieus. Nu was het mijn beurt om te lachen, zo voorspelbaar meisje was het.. ‘Tja meid droom lekker verder, ze hebben thuis een bloedmooi model of iets dergelijks zitten die lekker op hun geld teren.’ Ja mijn standpunt over voetballers was niet veel beter geworden. ‘Tja.. En toch heb ik hoop.’ Ik werd bijna boos van haar domme opmerkingen.. Misschien was ik wel niet boos op haar maar meer op mezelf. ‘Hoop is iets gevaarlijks, het kan je breken. Neem dat nou maar van mij aan.’ Zei ik emotieloos. Amy reageerde niet en bleef me enkel schaapachtig aankijken. Ik neem nog een laatste slok van mijn koffie en werp hem dan in de vuilnisbak. ‘Kom je nog Barbie? Of ben je op Ken aan het wachten?’ Ze rolde met haar ogen en sleept haar koffers mee.

Ja geloof het of niet, alle koffers van Amy paste in het vliegtuig. Ze zat zo’n 15 kilo over het toegestane gewicht en ze had nog van allerlei vloeistoffen in haar handbagage maar ein-de-lijk zitten we dan in het vliegtuig. Ik heb het niet zo op vliegen eerlijk gezegd, maar alles voor het voetbal dan maar. ‘Shit hee Lauren zit niet zo te shaken, we gaan niet dood hoor.’ Daar was ik dus nog niet zo zeker van, het was een klote eind vliegen en aan de hoeveelheid koffie die ik heb gedronken weet ik niet of ik zal kunnen slapen. Ik stop de oortjes van mijn I-pod in mijn oren en zet een liedje op dat me misschien zal kunnen kalmeren. Ik weet echt niet wat ik van het WK moet gaan verwachten.. Ik ben ook voor geen enkel team, Engeland vindt ik sowieso niet de beste van allemaal. Met mijn hand tast ik in de zakken van mijn hoody.. Mijn hand bereikt een koud voorwerp en ik haal het uit mijn zak. Ineens kwamen alle herinneringen naar boven, waarom bleef het verleden me toch achtervolgen? Diep van binnen huilde ik maar niemand zal me zien huilen.


'' hij schuift de deken over me heen en ik trek hem aan zijn ketting naar me toe. 'Laat me niet alleen.. Alsjeblieft' tranen wellen opnieuw op in mijn ogen. Hij beantwoorde het met een zoen en hij haalde de ketting los van zijn nek. Hij deed hem om bij mij. Het was een zwart touwtje met een zilver soort muntje eraan met een teken ingegraveerd. 'Nu ben altijd bij je, al ben ik nog zover weg.' Ik omhelsde hem en ik wist dat ik dit beeld voor altijd met me mee zal dragen evenals zijn ketting.’’

We zijn aangekomen op de luchthaven, ik en Amy hebben beiden wel kunnen slapen ondanks de hoeveelheid cafeïne. Met mijn handbagage loop ik richting het gangpad. ‘SHIT Amy wacht!’ vluchtig tast ik in mijn zakken maar nergens kan ik mijn ketting vinden. ‘Wat is er?’ ‘Ja verdomme die ketting..’ Ik onderzoek de stoelen maar nog steeds kan ik hem niet vinden, ik kiep de inhoud van mijn handbagage op de stoel maar ook hier is hij niet. De stewardess komt onze kant opgelopen terwijl ik nog steeds als een kip zonder kop door mijn spullen graai. ‘Kan ik jullie misschien helpen?’ zegt ze beleefd maar ik ben veel te druk bezig met zoeken. Amy tikt me op mijn schouder. ‘Is dit hem soms?’ Ik slaak een zucht van opluchting ‘Ja dat is hem.’ Zei ik met een big smile. Ik kon het risico niet nemen om het nog eens te verliezen en dus doe ik hem om. Als we uit het vliegtuig zijn stoot Amy me aan. ‘Ik heb iemand zich nog nooit zo druk zien maken om een ketting’ zei ze lachend. ‘Ja het is niet zomaar een ketting..’ Amy maakte een wiebelende beweging met haar wenkbrauwen. ‘Ooooh vertel!’ ‘Nee, liever niet.’ Het was even stil. ‘We gaan ons focussen op het regelen van jouw vluggertje in de dug-out’ zei ik lachend.