De laatste traan

Snel loop ik samen met Fleur de auto uit en pak mijn gitaar. Ze kijkt me lachend aan en haar hand pakt een briefje uit haar zak. ze opent het briefje. Er staan allemaal noten op. Ik kijk naar het briefje en dan naar haar. Ik knik als teken dat ik het goed vindt. Ze begint te lachen en loopt de bar binnen. Ik loop haar achterna en loop in de armen van de eigenaar.
"Zo Peter. Lang geleden. Hoe lang ?"vraagt de baas aan mij.
"4 jaar."zeg ik kortaf en kijk de plaats vol Herinneringen in.
"Peter ?"hoor ik een stem zeggen.
"Roos."zeg ik blij en kijk het meisje met een dienblad aan.
"Weet je dat Julliët hier ook is. In de stad bedoel ik."zegt ze en lacht.
"Tuurlijk weet ik dat ,zus."zeg ik.
"Wie is dit ?"vraagt ze en kijkt Fleur aan.
"Dit is Fleur."
"Hoi. Ik ben Roos de zus van Peter."zegt Roos en geeft haar een hand.
Fleur kijkt me raar aan.
"Mijn zus zit op de horeca-school. Ik heb haar dus lang niet gezien."
"Juist. Maar ik ben geslaagt en werk hier al een jaar zonder dat mijn broertje het weet."zegt ze en lacht naar Fleur.
"Wat ?"zeg ik verontwaardigt.
"Daar is het podium."zegt Roos en wijst naar een verhoging.
"Oké."zeg ik snel en loop daar heen.
Ik ga op de kruk zitten die daar staat en begin te spelen. Snel komt Fleur er bij staan en begint te zingen. Tot me verbazing speel ik het muziekstuk dat Fleur me had laten zien. Ze grinnikt en zingt verder. Mijn zus staart me ongelovig aan. Een paar mannen kijken op van hun koffie en staren ons ook aan. Iedereen in het café kijkt naar ons. Fleur kijkt mij aan. Wanneer ze het refrein zingt.
"And stay away from Juliet. And I was crying on the staircase begging you please don’t go ,and said Romeo take me somewhere we can be along… I’ll be waiting all there’s left to do is run. You’ll be the prince and I’ll be the princess"zingt ze lief starend naar mij.
Ik grijp naar de volgende akkoord. Naar de tekst luisterend herriner ik me wat Julliët had gezegt.
"Oh zo. Heeft Romeo weer een meisje."
Ik sla de laatste noten aan en ze stopt met zingen. De hele zaal begint te klappen. Mijn zus rent op ons af wanneer we van het podium aflopen.
"Jullie zijn fantastisch. Ik wist niet dat je zo muziekaal bent."zegt ze en omhelst me.
"Zo dus jij bent Peter."zegt een zware mannenstem.
"Jullie zijn echt goed. Ik ben blij dat mijn partner zo graag hier wou eten."zegt een man die komt aan lopen.
"Oh ,dank je."zeg ik verlegen.
"Peter. Je bent best goed. Ik zou het geweldig vinden als jij hier vanavond zou willen spelen."zegt de eigenaar van de bar en hij komt aangesjokt.
Zijn dikke buik beweegt op en neer bij elke stap die hij zet.
"Graag. Maar ik moet nu even weg."zeg ik en trek Fleur mee met mij.
Ik loop snel naar buiten met Fleur achter mij aanslepend. Wanneer ik weg ben van alle mensen pak ik een kladblok en een pen.
"Wat is er aan de hand ?"vraag ik boos en verward aan haar.
Snel pakt ze het kladblok en tekent een rondje. Ze begint steeds meer detials aan toe te voegen tot dat de situatie die ze tekent levens echt lijkt. Ik bekijk het. Het was een zon die onderging ,een water bol die boven de zee hing en ook een rare witte straal had ze getekent. Ik kijk haar bang aan. Hoe wist ze dat ?Ik was alleen er was niemand anders die het gezien had. Fleur kijkt me onschuldig aan en glimlacht. Misschien had ze hier meer mee te maken dan ik dacht. Ik heb meer tijd nodig om te weten te komen wat er hier aan de hand is.