35th.

Hailey Kush.

Bang kijk ik naar de trap. Dit zou de eerste keer sinds twee weken zijn dat ik weer de frisse buitenlucht zou mogen voelen, opsnuiven en er van genieten. Dat ik het groene gras kon bewonderen, waar iedereen zo straal voorbij liep, en het niks voor vond stellen. Maar na twee weken binnen te zitten, besef ik me vele andere dingen. Dat ik kan genieten van de vrijheid die ik heb, van de dingen die ik kan doen. Een kleine glimlach siert mijn gezicht als mijn moeder onderaan de trap verschijnt. ‘Kom je? Dan gaan we naar het park’. Meteen knik ik instemmend, en loop gehaast naar beneden toe. Mijn hand glijd over de reling terwijl ik kleine stappen naar beneden doe. Beneden aangekomen loop ik door naar mijn schoenen en doe deze aan mijn voeten. Na mijn jas om mijn lichaam te hebben gedaan, en de rits te hebben gesloten lopen we samen naar buiten toe. Het zonlicht verwarmt bij de eerste seconden al mijn huid, en laat mijn glimlach groter worden. Tevreden doe ik mijn zonnebril op mijn neus, en huppel het pad af. Mijn leven voelde goed, nu ik weer naar buiten kon. Voorzichtig buk ik neer bij het gras voor ons huis, en ga er voorzichtig mijn vingers doorheen. Mijn blik blijft handen bij een kleine bloem ertussen. Prachtige roze bloem, met kleine rode stippen aan de binnenkant. Voorzichtig pluk ik deze ertussenuit, en neem de geur goed in me op. Een zachte en lieve geur.
‘Kom je mee?’, glimlacht mam als ze me gehurkt ziet zitten en wijst naar de kant van het park. Vrolijk ga ik recht staan, en volg haar naar het park. Mijn mobiel heb ik stevig in mijn hand geklemd. Ik had hem vandaag teruggekregen, aangezien ik volgens mam nu wel weer eens met mijn vriendinnen kon sms’en en ze moest vragen om langs te komen. ‘Daar!’, roep ik als de ingang van het park tevoorschijn komt. Even voelde ik me weer klein, even zoals ik er vroeger heen ging. Met een grote grijns op mijn gezicht, en twee staartjes in mijn haren, vrolijk huppelend naar de speeltuin die zich middenin bevond. Nu kom ik er om te genieten van de rust, om even te bekomen van alles. ‘Zullen we hier even gaan zitten?’, vraagt mam en wijst naar een wit bankje wat wordt omringt door prachtige roze bloemen. Ze geven een heerlijke zoete geur af wat me niet doet twijfelen om meteen plaats te nemen. ‘Mam, ik wil graag een lekkere chocolade reep’, zucht ik zachtjes. Meteen begint ze te lachen. ‘Jij zal ook nooit veranderen, maar goed, ik zal er vanmiddag een halen voor je’. ‘Dankje’, glimlach ik terug en speel wat met mijn vingers. ‘Zou ik morgen weer naar het park mogen?’, vraag ik haar en zie haar me verbaasd aankijken. ‘Maar je weet dat ik morgen moet werken? Dan kan ik niet met je mee, en papa gaat echt niet me je mee lieverd, dat weet je. Hij heeft het niet zo op buiten’. Ik zucht en knik instemmend, mijn vader hield totaal niet van parken, bloemen en dat soort dingen zoals ik deed. ‘Maar al ga ik dan alleen?’. ‘Geen denken aan, ik wil niet dat er iets met je gebeurd’, zegt ze meteen stellig en kijkt strak voor zich uit. Zachtjes zucht ik, tot ik me besef dat ik die brieven achter mijn bed toch nog moest lezen. ‘Laat maar, ik blijf wel thuis’, glimlach ik naar haar en sta op. ‘Zullen we weer terug gaan?’, stelt mam voor en wijst naar de uitgang. Instemmend knik ik, en samen strompelen we richting huis.