~082~

Mary Brooks

We blijven nog een hele tijd zo liggen en ik voel hoe ik langzaam in slaap val. Maar als ik bijna in slaap val, komt Plijster ineens giechelend binnengewankelt. Geschrokken kijk ik naar Fred, maar hij slaapt al. Ah, hij is zó schattig als hij slaapt. Plijster zwiert heen en weer en kan niet normaal stil blijven staat. Is ze dronken? Giechelend grijpt ze zich vast aan Vilder, die ook aardig dronken lijkt en samen vallen ze op de grond, waar ze een tijdje blijven liggen. Dan komen Plijster en Vilder, luid lachend, weer overeind en Plijster maakt giechelend een gebaart dat hij stil moet zijn. Als ze eindelijk haar kamertje in zijn, haal ik opgelucht adem.
‘Wat was dat?’ Vraagt Fred, die blijkbaar wakker is geworden van de herrie. ‘Plijster en Vilder?’
Hij kijkt me geschokt aan en schud dan hevig met zijn hoofd. ‘Aaaah, haal het weg!’ Fluister-schreeuwt hij.
Ik glimlach en druk zachtjes een kusje op zijn mondhoek. ‘Je bent lief.’ Fluister ik.
‘Weet ik toch?’ Hij grijnst.
‘Fred, ik moet je nog een hoop vertellen-’
‘Ik weet het, maar niet nu. Ik zal wachten tot je er klaar voor bent en dan zal ik het accepteren omdat ik van je hou. Ik zal niet zeuren, je slechts tegenhouden als je van plan bent een gestoorde seriemoordenaar te zoeken. In je eentje.’
‘In mijn eentje, maar-’
Hij legt zijn vinger op mijn lippen. ‘Ik zal met je meegaan.’
Hij tilt mijn kin op drukt zijn lippen op de mijne. Als hij zich wil terugtrekken, leg ik mijn armen in zijn nek en trek hem dichter naar me toe. Hij gaat wat meer op zijn zij liggen en legt zijn hand op mijn wang. Dan trekt hij zich terug en kijkt me even aan terwijl hij met zijn duim over mijn wang wrijft. Ineens horen we een harde bonk uit het kamertje van Plijster en we schieten in de lach. Tegelijkertijd maken we een shh-gebaar en proberen ons lachen in te houden. Als het weer helemaal stil is, gaat Fred weer op zijn rug liggen en ik op zijn schouder.
‘Fred.’
‘Ja?’
‘Blijf je bij me?’
‘Altijd, Mary.’

YAY!