014

Ik opende mijn ogen zachtjes. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, en wreef daarna door mijn slaperige ogen heen. Justin keek me glimlachend aan. Pas toen kreeg in de gaten dat ik in zijn armen lag. Hij had zijn hoofd naar voren gebogen zodat hij me goed aan kon kijken. Ik kon me niet herinneren dat ik zo in slaap was gevallen. “Hoe laat is?” mompelde ik. Hij keek op zijn mobiel, die hij in zijn handen had en zei toen dat het 1 uur was. Ik keek hem fronsend aan. “Wow, gaat de tijd al zo vlug voorbij.” Hij knikte. “Je hebt ook lang geslapen.” Klonk zijn zachte stem. En streelde door mijn bruine lokken heen.

Ik bloosde voorzichtig. Ik had de afgelopen weken vaak hele nachten op gebleven. Ik was gewoon bang om in slaap te vallen. Maar dit keer, vannacht had ik een veilig gevoel. Ik wist zeker dat dit door Justin kwam. “Hoelang ben je al wakker?” Hij keek even vooruit, naar de witte muur. “Zo’n 2 uur.” Glimlachte hij met zo’n schattig glimlachje. Ik beet op mijn lip en probeerde recht op te gaan zitten. Nu zat ik op Justin’ been. Hij had zijn armen nog steeds om me heen geslagen. “je mocht me ook wel wakker maken anders.” Hij schudde zijn hoofd. “Je had je slaap nodig.” Een arm maakte hij los van me, en streelde de bovenkant van mijn wang. Bijna mijn wallen. “Je zag er zo moe uit toen je gisteren binnen liep.” Ik knikte wat afwezig. Ik wilde hier niet over praten. “Je wilt er niet over praten, hé.” Hoe deed die jongen dat. Kon hij soms mijn gedachtes lezen? Was hij helderziend? “Gewoon zeggen als je er niet over wilt praten.” Zei hij nu nadat ik niet had geantwoord. “Ik doe je heus niets.” Grinnikte hij. Hierdoor glimlachte ik zwakjes. Hij maakte me aan het glimlachen.

Hij twijfelde. Ik keek hem aan. “Wat is er?” vroeg ik. Hij zuchtte. “Mag ik je een vraag stellen?” Ik dacht na maar knikte toen. “Heb je anorexia?” De vraag die hij stelde verzorgde een steek in mijn hart. Waarom vroeg hij dit. “Weet niet.” Ik loog niet. Ik wist niet of dat ik wel of niet loog eigenlijk. I mean. Wanneer had je anorexia? Ik wist het niet, en ik wilde het ook niet weten. “Waarom stel je dat?” vroeg ik hem recht in zijn gezicht. “Nou, je mocht van je vriend bijna niets meer eten. Wilde zelf niets meer eten en…” Hij leek alweer te twijfelen. “Je bent echt mager.” Hij loog. Hoevaak loog hij wel niet op een dag. Hij vond me dik. Dat bedoelde hij met mager. Maar hij wilde denken dat ik mager was zodat ik nog dikker werd. Sorry Justin, hier trapte ik niet in. Ik wist wat je werkelijk bedoelde en ik wist hoe ik er mee om moest gaan. Vele hadden dit me geleerd op de site waar ik soms op zat, ze zeiden dat ik alleen mezelf moest blijven geloven. Dit deed ik. Ik bleef alleen mij zelf geloven. Iedereen om me heen loog.

Ik ga weer proberen dagelijks te schrijven. Ze zijn trouwens bijna uit de kamer, but don't worry het verhaal gaat namelijk gewoon door. Ik heb trouwens tumblr aangemaakt, voor degene die geïnterreseerd zijn.