A Talk.

Het meisje kwam overeind. Dragan zag dat haar ogen nat waren van het huilen. 'Waarom deed je dat?' Vroeg hij. 'Dat was toch niet zelfmoord?' Door het woord 'zelfmoord' begon het meisje nog harder te huilen, dus hij ging ervan uit dat het WEL zo was. 'Waarom?' Was het enige dat hij kon uitbrengen. 'Ik heb veel problemen thuis, en ik had er genoeg van...' Hij MOEST gewoon iets zeggen om haar af te leiden. 'Nou ja, ik ben Avan.' 'Ik ben Samira.' Antwoordde Samira. 'Laten we in ieder geval van de rails af gaan.' zei Avan. Samira stemde daar mee in en ze wilden gaan zitten, toen Samira een kreet van pijn uitstootte. 'Wat is er?' vroeg Avan geschrokken.
Mijn Enkel, volgens mij is hij gekneusd of gebroken door de val... Au!' kermde ze. 'Wacht, ik draag je wel.' Hij pakte haar op. Ze was vederlicht merkte hij. Hij deed net alsof hij het niet zag toen Samira bloosde. 'Nu heb ik ECHT geen zin meer in school... Nou, eigenlijk sowieso niet...' En hij begon te vertellen.