Hoofdstuk 7: Trance

Fantastisch. Echt fantastisch.
En toen waren er nog maar twee.
Lianne greep mijn hand en staarde de gang in. “We moeten hier weg” kraste ze.
“Dat weet ik.” Ik probeerde mijn stem niet ongeduldig te laten klinken. “Maar we kunnen het museum niet uit…”
“Dat bedoel ik niet! We moeten híér weg! Nu!” Ze trok aan mijn hand, in de richting van waar we net gekomen waren. “Uit deze gang!”
“Oh… Oké?” zei ik een beetje verbaasd en liet me door haar meetrekken. “Als jij dat wilt…”
“Ja… Nu…” fluisterde ze en trok me de hoek om. Eenmaal daar begon ze snel te rennen.
Ik rende haar achterna. “Waar wil je heen?”
“Maakt niet uit!” riep ze over haar schouder. “Weg van hier!”
Een paar gangen later zeeg ze naar adem happend ineen. Ik ging naast haar zitten en keek haar aan. Ze had een koortsachtige blik in haar ogen, maar haar ademhaling kwam langzaam weer tot rust.
“Vanwaar die haast opeens?”
“Ik… ik weet niet” zei ze zachtjes. “Het voelde daar niet goed… Maar het voelt overal niet goed… Ooh…” Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en begon te huilen.
Ik sloeg onhandig mijn armen om haar heen. “Kom op. We vinden wel een uitweg…”
“Ik weet het niet…” snikte ze vertwijfeld. “Het is zo raar… Eerst Mo en Marin en nu Joran… Ik kan niet…. Niet meer…”
Plotseling hield ze op en haalde haar handen weg. Een kalme uitdrukking gleed over haar gezicht. Of nee, eerder een wezenloze uitdrukking. Ze stond op.
Ik keek haar onzeker aan. “Wat ga je doen?”
Ze gaf geen antwoord en deed een paar stappen door de gang. Ik stond op en liep haar achterna.
Ze leek in zichzelf te mompelen. Plotseling ongerust spitste ik mijn oren om haar te verstaan.
“De sleutel” mompelde ze koortsachtig. “De sleutel…”
Ik greep haar bij de schouders. “Welke sleutel? Waar heb je het over, Lianne?”
“Ik moet hem vinden” ging ze verder. “Donker… zo donker… waar is het licht?”
Een nieuw, vreemd gevoel spoelde door me heen, iets dat ik niet kon benoemen. Ze liep weer verder, in zichzelf mompelend. Steeds sneller…
“Ze weten het. Ik moet de kamer vinden. De Schaduw… Eindeloos. Eindeloos diep…”
Ze rende nu bijna. “Het licht, het licht!” gilde ze.
Een hoek om. Ik rende haar achterna, maar ze ging nu echt heel snel. Sneller dan ze normaal gedaan zou hebben. Sneller nog dan toen we op het punt stonden opgesloten te worden… Onnatuurlijk snel…
Daar, even na een splitsing heel verderop, was licht.
Maar het was geen gewoon licht. Zwak, groen licht kroop onder een deur door. Achter het raampje knipperde het… Flikkerde het… Als een defecte lamp…
Lianne rende er recht op af. Instinctief wist ik dat ze er niet aan moest komen. Ik begon te schreeuwen: “Word wakker, Lianne! Stop! Word wakker…”
Maar ze was duidelijk in trance. Steeds verder… Daar was de splitsing… Nog heel even…

Er vloog iets uit de rechtergang. Een zwarte schim, zo ijl en ongrijpbaar dat ik verwachtte dat het dwars door haar heen zou gaan… Maar dat deed het niet. Zodra het haar raakte slaakte Lianne een snerpende gil, en werd met een noodvaart opzij geduwd, de linkergang in. Ik sprintte de hoek om…
Geen Lianne.
Geen zwarte schim.

Het was een doodlopende gang, met enkel aan het eind een schilderij. Ze kon nergens gebleven zijn… Tenzij…
Langzaam liep ik op het schilderij af. Ik had gelijk. Het was hetzelfde schilderij, al kon ik me niet voorstellen hoe het opeens hier terecht gekomen was. Het hing toch in een andere gang?
Maakt niet uit. Mijn ogen gleden over het doek.
Linksonder: een klein, donker figuurtje. Mo.
Even naar rechts: een meisje met lang, goudblond haar en grijsgroen-blauwe ogen. Marin.
Naast haar, hand in hand, een jongen met kort, krullend blond haar en een brede lach. Joran.
En helemaal achteraan, nauwelijks opvallend, een meisje met halflang, bruin haar en een groot, dik boek in haar handen en een ernstige uitdrukking op haar gezicht. Lianne.

Toen weergalmde de hal van het luide, maniakale gelach.