5.1

Het was net een begrafenisstoet, in een mooie rechte rij liepen we naar het huis. Elena en ik achteraan. Ik porde haar aan.
‘Elena, is dit hun huis?’ vroeg ik verwonderd. Ik wist wel dat dit huis nu van Elena was, maar ik moest haar een subtiele hint geven. Ik kon hier niet binnen tot zij het mij vroeg.
‘Nee, het is van mij.’ Zei ze fier.
Subtiel helpt dus niet.
‘Vindt je het dan wel oké, als ik zomaar binnen loop?’
‘Ja hoor, je mag gerust binnen komen.’ Schaakmat. Ik grinnikte.
‘Dankje Elena.’
Ze keek me aan en er veranderde iets in haar ogen. Ze had door dat ze zo net de oudste en sterkste vampier op deze planeet binnen had gevraagd. Mensen denken echt niet na bij de dingen die ze doen en zeggen. Stomme wezens.
Stefan hield de deur voor ons open en een voor een stapten we binnen. Ik als laatste. Met een zucht van opluchting zette ik mijn eerste stap, het huis in. Voor het eerst zag ik eigenaars van de stemmen die ik buiten had gehoord. Bonnie zat aan een bureau, ze las in een dik, oud boek. Waarschijnlijk een grimoire. Naast haar stond Elena’s kleine broer Jeremy en op de bank zat Alaric. Elijah was nergens te bekennen, hij was waarschijnlijk in een andere kamer.
Elena hoestte eens, iedereen keek op. Het leek alsof ze ons nu nog maar opmerkten. Jeremy kwam op me afgelopen en gaf me een knuffel. Voor ik naar hier kwam had ik al voorzorgs maatregelen getroffen. Ik had er voor gezorgd dat Jeremy niet meer in de buurt van vervain kwam, als dat eenmaal gelukt was, had ik hem makkelijk kunnen ‘betoveren’. Hij was er nu dus van overtuigd dat ik zijn nichtje was.
Elena nam het woord: ‘ Bonnie, Rick, dit is Ella, mijn nicht. Jullie weten wel, die waar ik het laatst nog over had …’
‘Oja, welkom terug. Ik ben blij je eindelijk te ontmoeten.’ Bonnie kwam naar me toe en gaf me ook een knuffel.
Alaric stak afwezig zijn hand naar me op, hij zat duidelijk met zijn hoofd ergens anders.
‘Waarom ga je niet even zitten, Ella?’ vroeg Stefan vriendelijk.
‘Het is oké hoor, ik blijf wel recht staan.’
‘Volgens mij is het toch beter dat je eventjes gaat zitten.’ Damon legde zijn hand op mijn onderrug en duwde me naar de sofa. Ik gehoorzaamde en ging zitten.
‘Wel, Ella. We moeten je iets vertellen. Iets… serieus.’
‘Oké, doe maar …’
Stefan keek Damon aan. Hun blik betekende iets, maar ik kon niet achterhalen wat, daarvoor was hij te kort. Damon kwam voor mij op zijn knieën zitten en keek me recht in de ogen. Ze namen me helemaal in hun macht.
‘Ella, wij zijn vampiers.’ De woorden die daarop volgden gingen aan me voorbij, ik schonk er geen aandacht aan. Ik was zou geficseerd op Stefan die door Alaric bij de arm werd genomen en de andere kamer werd ingeduwd.
Rillingen liepen over mijn hele lichaam nu ik deze stem zo klaar en duidelijk hoorde. Zo dichtbij. Voor Damon en al de rest in deze kamer had het waarschijnlijk geleken alsof ik me in een soort van trance bevond. Wat niet abnormaal was bij het horen van een verhaal waarin men verteld dat vampieren echt bestaan maar in werkelijkheid verstijfde ik door de woorden die in de kamer naast mij weerhalmden.