Hoofdstuk 6: Schaduw

Ivar’s POV

Oké. We zaten hier dus opgesloten, Mo en Marin waren op mysterieuze wijze verdwenen, en Joran leek in shocktoestand te verkeren. Buiten was het donker en het licht van de Tl-buizen leek kil en hard.
Maar ik was heus niet bang.
Echt niet. Het was spannend, natuurlijk. Alsof ik één van mijn favoriete games speelde, waarin je helemaal alleen door een vijandelijke omgeving sloop, op zoek naar… Iets.
Alleen waren we nu niet op zoek naar iets. Niet echt. Niet nadat we gezien hadden wat voor verschrikkingen een ogenschijnlijk onschuldige deur kon verbergen.
Wauw. Griezelig, hoor.
Mijn voetstappen weergalmden hard door de kale gang. Er was hier niets, behalve een paar moderne kunst schilderingen, die in ieder geval geen enge, starende ogen hadden, of personen die op Mo leken. Dat was in tenminste Lianne’s reden om hierlangs te lopen. Mij maakte het niet zoveel uit. Schilderijen doen je niks, enge geportretteerden of niet. En oud of modern, kastelen of veelkleurige vlekken, het was mij om het even. Saai, saai, saai. Geef mij maar een goed spel.
Joran en Lianne liepen vlak achter me. Ik hoorde hoe Lianne op hem inpraatte.
“Je weet niet waar ze terecht is gekomen. Voor hetzelfde geld loopt ze nu ergens buiten rond, en is druk bezig hulp te halen. Straks horen we stemmen in de gangen die ons roepen: ‘Mo! Ivar! Joran! Lianne! Kom ONMIDDELLIJK naar buiten!’ Dan worden we opgehaald en naar huis gebracht…”
Ze zweeg, zich er blijkbaar plotseling van bewust hoe onrealistisch dat was. Maar Joran verbrak eindelijk zijn stilzwijgen.
“En Mo dan?” zei hij schor. “Waar is hij in dit verhaal? Huppelt die ook ergens buiten rond, op wonderbaarlijke wijze ontsnapt…?”
Ik hoorde de radertjes in haar hoofd bijna kraken. “Die is vast nog ergens in het museum. We komen hem wel weer tegen…” Ze deed haar best de trilling in haar stem te verhullen, maar het lukte net niet helemaal. Toch aardig van haar om haar eigen angst opzij te schuiven om Joran te troosten. Ik vroeg me af hoe lang het nog zou duren voor ook zij helemaal was doorgedraaid.
Ik bleef even stilstaan om haar me in te laten halen. Op dat moment trok er een schaduw over de muur.
“Oh god…” fluisterde Lianne. “Wat… waar…” Ze keek naar het raam.
Ik volgde haar voorbeeld. Te oordelen naar de schaduw moest er iets groots voor het raam staan, dat het licht van de eenzame straatlantaarn daar blokkeerde, maar er was niets. Ze huiverde. “Ik trek dit niet lang meer…”
Op dat moment klonk er achter ons een gesmoorde kreet.
Met een ruk draaide ik me om, net op tijd om Joran de hoek om te zien verdwijnen. Hij liep echter niet- Hij werd meegesleurd! Een donkere hand, die haast leek te flikkeren in het felle licht, klemde zich om zijn mond zodat zijn schreeuw gedempt werd. De rest van de persoon die hem vasthield was niet te zien- Blijkbaar bevond die zich net om de hoek. Joran’s voeten trappelden machteloos over de vloer terwijl hij naar achteren werd getrokken en uit het zicht verdween.
Dit alles gebeurde in enkele seconden.
Lianne en ik renden hem achterna, de gang door, tot de hoek. Ik had al zo’n vermoeden wat we daar aan zouden treffen, of beter gezegd, níét zouden aantreffen, maar toch rende ik zo hard als ik kon de hoek om. En stond stil.
Het was zoals ik al gedacht had. De gang was volkomen leeg…