Faith hope and love.

Sophia

`Daaf, we kunnen hoor` we zouden naar het ziekenhuis gaan, ik had wat eten en schonekleren gehaald voor Ibrahim. Zwijgend zaten we samen in de auto. We lopen de kamer in waar Noah ligt, Ibrahim ligt met zijn hoofd op haar buik en houd met zijn hand haar hand vast. Ontroerd kijk ik er naar. David sloeg een arm om mij heen en zuchtte diep. `Die jongen heeft al genoeg ellende meegemaakt hij verdiend dit echt niet` mompelde ik. `Huh zijn jullie hier al lang` vroeg Ibrahim met slaperig ogen. `Nee net` hij knikte en keek weer naar Noah met zijn hand maakte hij kleine hartjes op haar buik. `Ze schoppen` zij hij toen hij ons waterig aan keek. David keek hem meelevend aan en gaf hem een kneepje in zijn schouder, `Kom trainen vanavond kan je alles een beetje eruit trappen.` `Ik weet niet, ik wil hier zijn als ze wakker word....of juist niet` fluisterde hij erachter aan.

Noah

Een ééntonige pieptoon drong mijn oren binnen ik wilde mijn ogen openen maar leken wel vast geplakt te zitten, en mijn armen voelen aan alsof ze 200 kilo wegen, mijn buik voelde gevoelig aan alsof er telkens tegen aangeschopt werd. Wanhopig probeerde ik mijn ogen te openen maar gaf al snel de moed weer op...

Ibrahim

`Goedemiddag Ibrahim` zij Janine de nieuwe zuster. `Wil je helpen wassen` vroeg ze met een glimlach. Ik knikte en pakte het washandje aan en begon liefkozend haar gezicht met koud water te wassen. Janine controleerde de apparaten en keek toen een tijd naar het zuurstof apparaat, en klikte toen op de rode knop `Is er iets` vroeg ik geschrokken. `Het lijkt wel of ze teveel zuurstof binnen krijgt` zij ze. De behandelende Arts kwam aangelopen en controleerde het apparaat en ik zag zijn hand langzaam naar de rode uit knop gaan. `Wat doe je` zij ik geschrokken. En ik pakte zijn hand vast `Rustig maar Ibrahim, volgens mij ademt ze zelf` en hij klikte op de uit knop, zelf hield ik mijn adem in en staarde naar haar borst die nu zachtjes op en neer ging. `Ze leeft` zij ik en keek Janine met grote ogen aan. Ze kwam naast me staan en wreef over mijn rug `Dan zijn je eerste gebeden toch verhoord Ibi.` Ik had de laatste week veel met haar ze geloofde in God en zij dat door veel te bidden God misschien wel zou horen, dus was ik gaan bidden. Niet geschoten is altijd mis had ik gedacht. En misschien is het wel toeval maar dat zal je nooit weten. `Dankje Nien` zij ik met een glimlachje. `Nu moet ze alleen nog wakker worden` zij ik met een glimlachje en ging naast het bed zitten. En begon te praten tegen Noah over onze toekomstige kindjes.

Reactie-kudo&Abo's maken mij zeer gelukkig hint hint