Proloog: op reis!

"Amy? Amy lieverd wordt je wakker?" Ik draai me om.
Mama moet me niet wakker maken als ik lig te dromen van mijn verjaardag. Bella was er met haar familie en ze wilde me net een gigantisch cadeau geven. Natuurlijk moet mama me net dan wakker maken.
Mijn verjaardag is trouwens al over een week. Ik wordt 8 jaar en Bella, mijn half-zus, heeft beloofd er alles aan te doen om er te zijn.
Ze zou bidden smeken en zelfs dreigen met moord als het nodig was om haar man zover te krijgen haar naar hier te laten komen.
Ik had gezegd dat ze ook niet te veel moeite moest doen, ze was nog steeds vrij zwak ook al was ze al lang niet meer in levensgevaar...
O, je hebt natuurlijk geen idee waar ik het over heb hè? Wel mijn zus is zo'n negen jaar geleden getrouwd en op de huwelijksreis is ze erg ziek geworden. Zo ziek dat mama, papa en Charlie (Bella's echte papa) echt gedacht hadden dat ze haar kwijt zouden raken. Gelukkig genas ze, maar ze zal altijd gevolgen blijven dragen van de ziekte. Bijvoorbeeld dat ze altijd erg slecht slaapt en dus ook erg snel moe is. En ze wordt ook snel ziek dus het vochtige klimaat van Jacksonvile zal niet zo goed voor haar zijn.
En Edward, haar man, is het beschermende tip dus ik heb haar nog nooit in het echt gezien.
Hoe oud ze is? 28 ongeveer. Ik zie je al denken: 'zo jong?'
Ja, zij en Edward waren al op hun 19de zo zeker van elkaar dat ze gingen trouwen. Zo lief. Goed waar was ik...?
"Amy?" Juist bedankt mam.
"Nog even alsjeblieft," mompel ik.
"Amy, Bella wil je spreken." Wat? Ik veer recht en kijk mijn moeder aan. O, ze heeft de telefoon in haar hand. Ik hoopte even dat Bella hier was. Ik weet hoe ze eruit ziet van op foto's. Ze is erg mooi.
Lang mahonie kleurig haar, Charlie's chocoladebruine ogen, ze is ook erg bleek op een mooie manier. Ik steek mijn hand uit en neem de telefoon aan. "Hoi, Bella."
"Amy, wat fijn je stem weer eens te horen." Bella's stem klinkt zoals altijd erg lief en warm.
"Ik ben ook blij dat ik jouw nog eens hoor. Ik kan niet wachten tot ik je eindelijk eens zie." Ik stop met praten en bijt op mijn lip. Die zin brengt ongeluk. Dat weet ik onderhand wel.
"Ik ook lieverd. Maar weet je wat? Je vader moet binnenkort wat uitwedstrijden doen en dan mag je naar Forks, de kans is groter dat Edward me daar naartoe laat gaan. Je kan hoe dan ook Jake eens ontmoeten hij is dan ook in de buurt." Ik vind het altijd leuk om naar Forks te gaan. Ik ben echt dol op ome Charlie zoals ik hem altijd noem.
"Leuk! Wanneer en hoelang?" vraag ik dus.
"Je vertrekt vanavond en je blijft een week. Misschien tot dan."
"Tot dan grote zus. Doe mijn schoonbroer en nichtje de groeten oké?"
O, had ik dat niet gezegd? Edward en Bella hebben een dochtertje. Nou ze hebben er eentje geadopteerd ze is Edwards wees geworden nichtje geloof ik.
"Dat doe ik zeker, later!"
Ik druk af en vlieg mijn moeder om de hals.
"Je bent geweldig. Bedankt dat ik naar oom Charlie mag en niet naar tante Fien moet." Ik had geen hekel aan mijn tante, maar ze kan niet zo goed met kinderen omgaan zeg maar.
"Graag gedaan liefje. Charlie wilde je ook graag nog eens zien," mompelt ze.
"Jullie zijn zeker niet terug voor mijn verjaardag. Of wel?" Ik weet het antwoord wel maar ik hoop toch op wat anders.
"Nee liefje. Sorry." Ach, het is niet dat het zo'n verassing is.
"Het geeft niet. Maar Phil moet wel een homerun voor me slaan oké?"
Ik kan er op dit soort momenten maar beter een grapje van maken. Dan voelt mama zich niet zo rot. Sommige kinderen zouden hun moeder juist met een enorm schuldgevoel opzadelen, maar ik niet. Ik wist dat het niet eerlijk was, Bella zou dat trouwens ook niet doen en ik wil net zo zijn als zij.
"Gaap. Ik kan maar beter opstaan."
"Oké, lieverd ik maak beneden een speciaal ontbijt voor je. Dan heb je op zijn minst een leuk verjaardagsontbijt."
"Bedankt mam. Je bent de beste." Ik rek me uit en als mama de trap af gaat loop ik naar mijn kast. Wat zal ik eens aantrekken?
Mijn gele zomerjurk, dan kan ik er vanavond nog mijn vestje meenemen en mijn kousenbroek eronder aandoen als ik naar Forks ga.
Ik neem mijn spulletjes en doe ze in een koffer. Kleren, wat stevige schoenen, mijn lievelingspop (ik slaap niet zonder), de mp3 die ik vorig jaar van Bella kreeg en het foto album met foto's van mij en mijn ouders, mij, Charlie, Sue en mijn stiefbroer en zus Seth en Leah, en wat foto's van Bella en haar familie. Ik kijk er eventjes naar, dan voelt het alsof ze bij me is.
Ik weet dat ze erg veel van me houdt maar toch denk ik soms dat ze beloofd haar best te doen om te komen terwijl ze weet dat ze niet komen zal. Ik kijk naar een foto van Bella, gewoon Bella en niemand anders. En ik beeldde me in dat ze naast me zat.
"Wat een mooie foto. Heb je er ook een waar jij op staat?" Ik keek niet op omdat ik wist dat ze dan zou verdwijnen.
"Niet met jouw erbij." Zeg ik in gedachte. Het is gewoon niet altijd genoeg om met haar te bellen en te mailen. Dat hebben we zo vaak gedaan dat ik echt het gevoel heb dat ik haar ken, maar wat ik niet zou geven om één keer haar armen om me heen te voelen, om haar één keer in de ogen te kunnen kijken terwijl ik haar om raad vraag.
We zijn hecht voor twee mensen die elkaar nooit in het echt gezien hebben, maar het is soms gewoon niet genoeg. Ik voelde tranen opkomen maar verdring ze. Ik wordt volgende week acht. Dan huil je toch niet meer om zoiets doms. Maar ik weet haast zeker dat als Bella hier zou zijn en me zo zou zien ze haar armen om me heen zou slaan en in mijn oor zou fluisteren: "Huil maar zusje, het is oké. Huil maar."
En ik huil ook. Zonder geluid rollen er tranen over mijn wangen. Ik moet er maar voor zorgen dat mama dat niet ziet. Ik streel Bella's gezicht op de foto.
"Ik mis je grote zus," fluister ik en ik klap het fotoboek toe.