~081~

Madame Plijster

Ik zit met uitgestrekte benen en een glas wijn in mijn hand in het kamertje van Vilder. Het ziet er erg klein uit en mijn oplettende ogen hadden al meteen toen ik binnenkwam al de vuiligheid gescand, ik hou van nettigheid. Maar nu, na een paar glaasjes wijn, begin ik dat al te vergeten. Net zoals dat ene kind, hoe heet ze ook alweer? Ze is vandaag bijgekomen, nadat ze nog al lang bewusteloos was geweest en ik zou eigenlijk nog bij haar moeten gaan kijken. Maar ach, het is hier zo warm en knus, veel gezelliger dan in mijn witte kamertje, dat gevuld is met allerlei drankjes en boeken over heelkunde. Vilder zit verhalen te vertellen over alle leerlingen die hij ooit gestraft heeft, en normaal zou ik me daar aan ergeren want alle leerlingen die door hem iets oplopen komen normaal wel in míjn ziekenzaal terecht. Maar op dit moment kan het me weinig schelen.
'Zeg Vilder,' vraag ik, opeens nieuwsgierig. 'Hoe zit het eigenlijk tussen jou en mevrouw Rommella?'
Vilder schrikt op uit zijn verhaal over die en keer dat hij de broertjes Wemel had gestraft – die ene jongen zat trouwens nog bij mijn patiënt, maar ik was te moe om hem weg te gaan jagen – en zei: 'Zij? Ach, met haar heb ik niets hoor! Steeds in haar boeken, nee, dat zou ik niet willen. Nee, er is maar in één vrouw voor wie mijn hart klopt.' zegt hij plechtig.
'Wie dan?' vraag ik nieuwsgierig.
Opeens zakt hij op één knie en zegt: 'Mevrouw Plijsters, wilt u met me trouwen?'

-died-

Geschreven door: Tuala

Mary Brooks

Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Je stormde het lokaal uit toen ik zei wie mijn vader was…’
‘Mary. Het kan me echt niks schelen wie jouw vader is, ik hou van je om wie je bent. Ik was alleen teleurgesteld dat je me dit niet eerder durfde te vertellen. En toen je vertelde wie je vader was, werd ik wel boos, ja. Maar ik ging weg omdat ik niet tegen jou wilde uitvallen. Het maakt me niet uit wie je vader is, maar ik kan er niet tegen dat je naar een gestoorde seriemoordenaar op zoek wil gaan.’ Hij zucht en kijkt me aan. ‘Het spijt me. Ik had anders moeten reageren en ik had het niet op de gang tegen George moeten zeggen-’
‘Zeg maar gerust schreeuwen.’ Grijnst George, die achter hem verschijnt.
Als Fred hem aankijkt, verdwijnt zijn grijns meteen. ‘Okee, ik ga wel weg.’
‘Dat was dom en het spijt me.’ Fred kijkt naar zijn handen.
‘Weet iedereen het?’ Fluister ik.
Hij kijkt me even wanhopig aan en knikt dan. ‘Ze denken ook dat jij misschien… iets te maken had met Zwarts die in de leerlingenkamer was enzo.’ Zegt hij zacht en kijkt me spijtig aan. ‘Het spijt me.’
‘Het spijt mij ook… Ik had het eerder moeten zeggen. Ik had gewoon eerlijk moeten zijn in plaats van leugen op leugen te vertellen.’ Ik kijk op van mijn handen en kijk hem met tranen in mijn ogen aan.
‘Ja, jullie zijn een stel domme kindertjes. Ga nou maar zoenen, dan is dat ook weer goed.’ Zegt George, die weer aan mijn voeteneind staat.
Als Fred en ik hem allebei dodelijk aankijken, steekt hij zijn handen in de lucht. ‘Ik probeerde ook alleen maar te helpen.’ Mompelt hij, terwijl hij dit keer écht de Ziekenzaal uitloopt.
Ik glimlach even om George en veeg dan een traan van mijn wang en kijk Fred weer aan.
‘Zullen we opnieuw beginnen?’ Vraagt hij dan.
Ik knik en lach weer door mijn tranen.
Hij steekt zijn hand naar me uit. ´Fred Wemel.´
Ik neem hem aan. ´Mary Brooks. Kom je erbij liggen?’
Ik schuif een beetje op en Fred komt naast me liggen, voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn schouder.
‘Mary?’ Vraagt Fred na een tijdje.
‘Ja?’
‘Denk je niet dat we iets te snel gaan?’
‘Hoezo?’
‘Ik ken je pas vijf minuten…’


Aangezien jullie mijn fantastische adviezen waarderen door jullie eeuwige dankbaarheid te tonen, heb ik nog een paar stories:
Who would have known how bettersweet this would taste? [RW] van Aisor
En Different Worlds van Eyes

YAY!