Chapter 36. The way back

Ravens pov:

Het lied trok me verder en verder mee de duisternis in. Hoe verder we kwamen, hoe minder erg de pijn en druk op mijn borst werd. Plotseling had ik het gevoel alsof ik viel. Ik probeerde me nog vast te grijpen, maar er was niets anders dan lucht. Het lied probeerde me nog te kalmeren met haar mooie, zuivere klanken. Opeens stond ik in een kamer. Verbaasd keek ik om me heen. De kamer kwam me bekend voor. Er stond niet veel in. Een oude, kleine televisie, een versleten bank en een tafeltje waar een paar boeken onder de poten stond om te voorkomen dat het zou wiebelen. Maar hetgeen wat opviel was de prachtige witte vleugel. Ze stond achterin de kamer, bij een raam. Zonnestralen vielen op de vleugel en lieten haar stralen. Ik hoorde een hoge lach, gevolgd door een bulderende lage. Een man en een meisje liepen de kamer in. Het meisje droeg een schattig groen jurkje en had haar donkere haren in een zwarte vlecht. Met een schok ontdekte ik dat ik de man al kende. Het was dezelfde man die op de schommelbank achter in de tuin zat. Ze gingen met z'n tweeën op de kruk zitten die bij de vleugel stond. 'Chocomonster?' Het meisje lachte om de gekke bijnaam en ik lachte met haar mee. 'Ja, papa?' 'Mag ik een liedje spelen als jij gaat trouwen?' vroeg hij serieus. 'Maar papa, ik ga nog lang niet trouwen,' giechelde het meisje. 'Maar als je gaat trouwen.' Het meisje knikte. 'Mag ik het liedje alvast horen dan?' vroeg ze. 'Natuurlijk! Maar dan moet jij voor me dansen,' zei hij. Het meisje sprong op. Net toen de man de eerste noten aansloeg op de piano, werd het beeld wazig. Ik zag nog hoe het meisje begon te dansen terwijl de man zijn stem door de ruimte liet galmen. 'She spins and she sways to whatever song plays, without a care in the world. And I'm sittin' here wearing the weight of the world on my shoulder,' hoorde ik hem nog zingen. Toen slokte de duisternis me weer op. Ik werd weer weggezogen en opnieuw hoorde ik het lied spelen. Ze klonk vrolijk. Het donker loste op. Lange grassprieten streelden langs mijn benen. Nu stond ik in een grasveld. In het midden zaten het meisje en de man op een rood geblokt kleed. Een vrouw liep vlak langs me. Ook deze vrouw herkende ik. Zij was de vrouw die bij die man zat! In haar hand had ze een mand. Het meisje rende naar haar toe. Dit keer had ze een roze jurkje aan. 'Mama! Mama! Heb je witte bolletjes?' De vrouw knikte vrolijk. 'En heb je daar ook hagelslag op?' vroeg het meisje enthousiast. 'Natuurlijk! Ik vergeet heus niet hoeveel jij van hagelslag houd,' zei de vrouw terwijl ze het meisje over haar hoofd aaide. Nu begreep ik de bijnaam "Chocomonster". Ze gingen op het kleed zitten. Het meisje pakte onmiddellijk haar bolletjes en begon er gulzig van te eten. De man en vrouw keken vertederd toe. Opnieuw werd het wazig voor mij ogen. Het gras verdween, net als de rest van het landschap en de mensen. Het lied klonk weer. Dit keer was het niet meer zo vrolijk. Ze klonk bezorgd, beangstigd en opdringerig. Alsof ze me wilde waarschuwen voor wat er ging komen. Mijn voeten vonden weer steun op een grond. Ik keek nieuwsgierig om me heen. Walging, afschuw en verdriet overspoelde me en ik sloot mijn ogen, hopend dat het beeld zou verdwijnen. Ik voelde me misselijk. Het was een bank. Ik opende even mijn ogen om te kijken of het beeld al weg was. Nog steeds lagen ze op de grond. Dode mensen, overal verspreid. Sommigen met hun ogen open, anderen met hun ogen dicht. Bloed had de vloer rood gekleurd. Mijn blik viel op twee mensen. De man en de vrouw. De man had zijn mond half open en zijn ogen staarden in het niets. Zijn blouse was doordrenkt met bloed. De vrouw had haar ogen gesloten. In haar hoofd zat een gat. Bloed gutste uit de wond. In haar hand hield ze een revolver. Ik hoorde zacht gesnik ergens vandaan komen. Onder een bureau zat het meisje. Tranen druppelden op de grond. Van haar perfecte vlecht was niet veel meer over. Verafschuwd strompelde ik achteruit. Ik voelde de pijn die zij voelde. Ik voelde de leegte die zij had. Het voelde alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg en ik werd weer terug gezogen in het donker. Dit keer was er geen muziek meer. Het was doodstil. Toen voelde ik een paar sterke armen om me heen en de zachte stof van een t-shirt. De stof was nat van tranen. Ik snoof de geur op en herkende hem. 'Justin?' Ik hoorde een angstige ondertoon in mijn stem. 'Ja?' Zijn stem was zo vertrouwd. De beelden die ik net had gezien, bleven in mijn hoofd rondspoken. Ik begon te huilen met lange uithalen. Ik snapte het gewoon niet. Waarom had die vrouw dat gedaan? Waarom had ze dat leven verwoest?