Chapter 35. Scream

Justins pov:

Een harde schreeuw liet mij geïrriteerd mijn ogen openen. De schreeuw werd gevolgd door een gil, meer een krijs. Direct was ik klaarwakker. Ik sprong mijn bed uit en stoof naar beneden. Mijn voeten bonkten hard op de trap, maar het kwam niet boven het geluid van de gil uit. In de gang stonden twee figuren. Een grote man stond over een meisje heen gebogen. Zijn handen streelden over haar lichaam terwijl hij zijn vochtige lippen in haar nek drukte en sporen achterliet. Het enige wat zij deed was gillen. Haar ogen waren stijf dichtgeknepen, alsof ze dacht dat ze droomde en niet wakker kon worden. Woede borrelde in mij op. Het zorgde voor een waas voor mijn ogen en mijn handen balden zich tot vuisten. Zonder nog verder na te denken schoot ik op de man af. Met mijn vuist haalde ik uit naar zijn gezicht. De man was verrast door mijn actie. Hij herstelde zich snel, liet het meisje los en richtte zich op mij. Het meisje viel op de grond. Levenloos bleef ze daar liggen. De man sprong met een dierlijke grom op mij af. Met een slag smeet hij me tegen de muur aan. Ik schreeuwde even door de pijn, maar krabbelde snel weer overeind. De klappen kwamen snel en hard. Soms raakte ik hem, soms hij mij. Mijn hoofd deed pijn door de vele klappen. Maar ik bleef doorgaan. Hij had haar pijn gedaan. Ik haalde nog een keer uit naar hem. Hij dook naar beneden waardoor ik miste. Ik was uit evenwicht en hij greep zijn kans. Ik zag hoe zijn in de richting van mijn buik kwam. Het volgende moment kwam ik met een harde knal tegen de muur aan. Ik kreeg geen adem meer. Ik hapte om zuurstof binnen te krijgen, maar mijn longen lieten het niet toe. Mijn zicht werd vertroebeld door de tranen. Ik zag wazig hoe de man naar mij toe liep. Hij strekte zijn hand uit. Plotseling beukte er iemand hard tegen de man aan. 'Blijf van mijn zoon af!' riep een bekende stem. Hoewel ik nog steeds in ademnood was, was ik opgelucht zijn stem te horen. Nog een keer hapte ik naar lucht. Nu opende mijn longen zich weer en stroomde de zuurstof door mijn mond. Schrokkerig ademde ik, terwijl ik de tranen uit mijn ogen veegde. Mijn vader had zich inmiddels op de man gestort en had hem in de houdgreep. 'Erin, bel de politie!' riep hij. Zijn gezicht was rood van de inspanning. Al deed mijn buik veel pijn, toch stond ik op. Ik moest het meisje helpen. Nog steeds lag ze als een hoopje op de grond. Voorzichtig tilde ik haar op Ik legde haar hoofd op mijn borst, terwijl mijn vingers over haar ruggengraat streelden. Haar ademhaling was pieperig en haar zoute tranen maakten mijn shirt nat. Ik keek rond. Erin was druk aan het bellen, mijn vader zat bovenop de man, wiens handen op zijn rug waren vastgebonden. Toen viel mij Ruby pas op. Ze stond met knikkende knieën in de deuropening die leidde naar de woonkamer. Haar ogen waren gefocust op de man. Heel even tilde hij zijn hoofd op om haar blik te vangen. Zijn ogen stonden woest en een gemene grijns speelde rond zijn lippen. Ruby keek alsof ze elk moment in kon storten. Voor het eerst in mijn leven had ik medelijden met haar. Mijn vader verbrak hun oogcontact door het hoofd van de man terug op de grond te duwen. De slaperige gezichtjes van Jazmyn en Jaxon verschenen bovenaan de trap. Met een vlugge handbeweging joeg Erin ze terug naar boven. Ik richtte me weer op het meisje in mijn armen. Haar ademhaling was rustiger geworden. 'Justin?' fluisterde ze. 'Ja?' vroeg ik. Ze antwoordde niet, maar begon hard te huilen. Het geluid was hartverscheurend. Gepaard met lange uithalen stroomden de tranen over haar wangen. Moeite om haar te kalmeren deed ik niet. Het zou toch niet helpen. Het enige wat ik nu kon doen was bij haar zijn, om haar te steunen. Ik zou er altijd voor haar zijn.