39°

We werden het kasteel binnen geleid. Ze liep naar de grote deuren. Ik stopte meteen, ik wist wat er aan de hand was. Al deze mensen waren ten dode opgeschreven. Ik keek de vrouw aan, en ging zitten op een van de stoelen. De vrouw stopte de groep en liep naar mij toe. ‘Kom je weer terug, we gaan nu naar de mooiste zaal’ zei ze met een modieuze verleidelijke stem. Ik wou opstaan maar hield mezelf onder controle. Ik ademde diep in en keek haar aan. ‘Mag ik u naam weten?’ vroeg ik. Ze keek me eerst verbaasd aan. ‘Heidi’ zei ze. ‘Oke, Heidi. Zou je mijn vader zo willen sturen, na jullie lunch?’ vroeg ik beleefd. Ze keek me met grote ogen aan, maar knikte. Ik zag dat ze geen idee had wie. ‘Alec’ mompelde ik. Ze knikte weer en ik zag dat ze het snapte. Als ik niet onder haar verleidelijkheid was gekomen, was ik misschien wel vermoord door mijn eigen vader! Gelukkig ben ik slim en had het al snel door. Een paar minuten later hoorde ik gegil. Ik rilde, maar moest me inhouden. En dan niet inhouden om gillend weg te rennen, nee, ik was niet bang. Ik moest me inhouden om niet op die geur te letten. Ik ben dan wel niet een hele vampier, maar de geur blijft sterk. Na twee minuten kwam Alec de zaal uitlopen, zijn ogen felrood. ‘Lekkere lunch gehad?’ lachte ik. Hij glimlachte en knikte. Ik stond op en omhelsde hem. ‘Wat kom je doen Hael?’ vroeg hij. Ik keek hem aan. ‘Summer woont weer bij haar broer en aangezien ik mijn diploma heb, ging ik nadenken over je aanbod’ vertelde ik. Hij knikte. ‘En hier ben ik dan’ lachte ik. Hij omhelsde me weer. ‘Ik ben blij dat je bent gekomen’ zei hij. Hij pakte mijn hand en liep met me richting de zaaldeuren. ‘Waarom was je met Heidi meegekomen?’ vroeg hij. ‘Ze trok me aan’ zei ik. Hij gromde zacht. ‘Ik had het al door toen ik de deuren zag’ kalmeerde ik hem. Hij werd iets rustiger maar bleef boos. Hij opende de deuren van de zaal en alle gezichten draaide naar ons. ‘Hael! Fijn dat je er weer bent!’ zei Aro blij. Ik knikte. Alec vertelde aan Aro over zijn aanbod en hij stemde in. Ik werd aan iedereen voorgesteld. ‘Heidi, Jane, Demitri en Felix ken je al, maar dit zijn; Afton, Chelsea, Santiago, Corin en Renate’ stelde Alec de rest van de wacht voor, tenminste, de wacht in de zaal. Mijn blik bleef hangen bij Santiago, misschien kon het toch nog iets worden met mijn toekomst. Ik had iedereen mij aardig laten vinden, heel handig. Jane pakte mijn hand en trok me mee naar boven, zo had ik haar nog niet zien doen. Ze nam me mee naar een kamer. ‘Dit is jouw kamer’ zei ze glimlachend, ik vond het gewoon eng. ‘Wat is er met je Jane?’ vroeg ik twijfelend. Ze antwoorde mijn vraag niet. ‘Heb je ook zo’n gave als mij en Alec?’ vroeg ze uiteindelijk. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik kan vriendschappen beheersen’ mompelde ik. Ze keek een beetje teleurgesteld. ‘Waarom kijk je zo?’ vroeg ik. ‘Het zou wel leuk zijn geweest’ zei ze. Ik wist dat dit niet haar vraag was. Ze zag het al aan mijn blik en zuchtte. ‘Ik zag je staren naar Santiago’ zei ze. Ik bloosde. Ze lachte. ‘Hij heeft nog niemand’ fluisterde ze met een glimlach in mijn oor. ‘Jane, niet zo glimlachen, je maakt me bang’ zei ik plagend. Ze keek me meteen boos aan. Ik weet heel zeker dat ze alleen zo meisjesachtig tegen me doet door mijn gave en doordat we familie zijn, want volgens mij heeft ze nog nooit zo gedaan, ik vind haar zo enger dan als ze haar gave gebruikt.