Het ziekenhuis

"Bwam !"een harde knal en alles wordt zwart.
"Laat hem alsjeblieft oké zijn."hoor ik iemand bidden.
"Huh ?Wat is er gebeurd ?"vraag ik.
Ze kijkt op en geeft me een knuffel. Haar zachte lippen raken mijn wang.
"Julliët ?"vraag ik.
Het was allemaal nog al wazig voor mijn ogen ,maar haar stem herken ik uit een uit duizenden.
"Hij is oké."schreeuwt Julliët naar iemand anders in de kamer.
"God zij dank. Ik was al bang."zegt mam
"Nee ,alles is oké."zeg ik en kom overeind.
"Rustig aan. Je hebt een hersenschudding en een gebroken been."zegt mam en komt naast Julliët staan.
"Waar was u ?Er was ingebroken bij u thuis."zegt Julliët bezorgd en zet haar handen in haar zij.
"Ik was naar de winkel. Maar toen ik naar huis reed werdt ik opgebelt."zegt mam.
Julliët knikt heel even.
"Maar hoe weet jij dat ?"vraagt mam
"Peter had me gebelt. Ik kwam hem tegen in de bus."zegt ze tegen mam ,maar kijkt naar mij.
"Ah !Ik laat jullie wel even alleen."zegt mam en loopt de kamer uit.
"Het is mijn schuld dat je hier ligt."zegt Julliët en draait zich naar mij om.
"Nee ,is het niet. Ik had beter op moeten letten."zeg ik en schiet overeind.
"Jawel ,maar als jij mij niet een lift had gegeven."
"Het is jouw schuld niet."zeg ik en pak haar arm vast.
"Het is mijn eigen schuld. Dus ik antvaar de consequenties."zeg ik en probeer te lachen ,ook al heb ik pijn.
Ik draai zo dat ik nu op de rand van het bed zit.
"Wacht ,ik pak wel krukken."zegt ze en zonder een antwoord af te wachten rent ze de kamer uit.
"Zal ze nog steeds van me houden."denk ik.
"Waaah."hoor ik Julliët gillen
"Kijk toch uit meisje."hoor ik een oude opa roepen.
"Wat is Julliët lief. Ze is echt geen spat veranderd. Waarom zegt ze dan van wel ?"
"Who."Julliët kwam de hoek om zetten met een paar krukken in haar handen.
"Hier alsjeblieft."zegt ze en duwt de krukken in mijn handen.
"Dank je."zeg ik rustig en beleefd.
"Graag gedaan."
Ik stel de krukken in in de juiste hogte en hinkel naar haar toe. Ze kijkt me aan.
"We lijken wel 2 kinderen die niks weten te doen."denk ik en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.
Julliët kijkt me verbaast aan ,maar dan tovert ze een prachtige glimlach op haar gezicht.
"Tring !"Julliët's mobieltje gaat af.
Ze pakt hem uit haar zak en kijkt op haar schermpje. Ik zie hoe ze baalt.
"Sorry."zegt ze en loopt de kamer uit terwijl ze opneemt.
"Wat voor'n werk zou ze doen ?"vraag ik me af en hoor de voetstappen achter de deur.
De deur gaat weer open en Julliët steekt haar hoofd om de hoek.
"Sorry ,dit kan niet wachten."zegt ze treurig en sluit de deur weer.
Ik hoor haar voetstappen snel door de gang heen rennen.
"Nu ik toch in het ziekenhuis ben kan ik ook langs Fleur gaan."denk ik en loop de deur uit ,naar kamer 17. Ik sta voor de deur en klop. Geen reactie. Ik stap binnen daar ligt Fleur nog steeds bewegingloos. Snel hinkel ik naar haar toe.
"Fleur ?"zeg ik.
"Ja ?"weerklinkt erachter me.
Ik kijk om. Een gedaante met een masker op en een zwart jack aan staat in de deuropening.
"Wat is er ?Je bent toch niet bang ,Peter Pamdorama ?"zegt de gedaante en laat een vuurbal tussen haar vingers rollen.
"Nou ?"vraagt de gedaante met een flauwe giegel.
Je kan merken dat het een meisje is die met me dolt.
"Ben je bang ?"zegt ze en vuurt de vuurbal naar mij toe.
Ik ontwijk hem net op tijd.
"Wat moet ik doen ?"schiet er door mijn hoofd terwijl ze zich alweer klaar maakt om de volgende te vuren.