De ramp

Boos stap ik in de auto. Ik kijk mijn moeder even aan. Ze ontwijkt mijn blik ,maar ik hoor haar snikken. De auto wordt gestart en we rijden weg. Bomen schieten voorbij en langs de oever van de rivier zitten kikkers te kwaken. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk door de vooruit. Een vogel land bij zijn nest in de boom en geeft de kleine vogeltjes wat wormen. Was mijn vader hier. Hij weet wat je nu zou moeten zeggen mam en ik niet. Een duistere wolk komt onze kant op en de eerste bliksem flits is te zien. Ik kijk rond op een paar bomen na staat er hier niks.
"Mam ?"vraag ik bang ,maar mam reageert niet en begint sneller te rijden.
Ik kijk weer door de vooruit. Mijn adem stokt in mijn keel. Daar staat de gedaante die mijn vader gedoodt heeft.
"Mam !"roep ik en ik krijg het benauwd.
"Mam !"roep ik nog banger ,wanneer mijn moeder nog extra vel gas geeft.
We rijden nu keihard richting de gedaante. Bang sla ik mijn handen voor mijn ogen. Ik voel hoe mam naar mij kijkt.
"Wat is er ?"vraagt ze.
Ik schudt wild mijn hoofd.
"Je mag daar niet heen !"gil ik boos en de tranen staan in mijn ogen.
"Maar lieverd het is niet veilig om op een weiland te rijden als eer onweer is."zegt me mam en haar hand glijd even over mijn haar.
"Je mag daar niet heen."zeg ik boos.
"Waarom ?"vraagt mijn moeder licht geïrriteerd.
"Daar is het ook gevaarlijk."fluister ik bang dat de gedaante het anders zou kunnen horen.
"Wat een onzin !"roept mijn moeder boos en kijkt weer naar de weg ,maar het is te laat.
We rijden recht het water in van een meer. Het water loopt langzaam de auto in. Bang trek ik mijn voeten omhoog.
"Mam ?"vraag ik angstig en ik kijk naar het stijgende water.
Angst omringt mij en alles in mijn hoofd wordt een grote waas.
"Rustig ,maar schat. Pak die hamer."zegt mam en wijst naar een oranje ding die wat weg heeft van een hamer.
Snel klik ik me los en buk om het ding te pakken.
"Ik kom er niet bij."roep ik en ik zit op de grond met me hand in het water en probeer met mijn hoofd boven water te blijven.
"Probeer het nog eens."roept mijn moeder.
De angst in haar stem is goed te horen. Mijn moeder is nog nooit bang geweest. Snel duik ik onder water en grijp het ding.
"Ik heb het."roep ik wanneer ik boven ben.
"Goed sla tegen het raam aan met dat ding."comandeert mam.
De auto zit al tot de helft vol water. Snel sla ik met het ding tegen het raam ,maar het lukt niet.
"Het lukt niet."zeg ik angstig.
"Kom op. Het lukt wel."roept mam en komt naar me toe.
Ze tikt me aan en duwt tegen het raam. Eerst mijn vader en nu ik smanen met mijn moeder. Nee ,dat nooit. Ik pak het ding goed vast en met alle woede die opeens mijn lichaam vult sla ik tegen het raam. Er komt een barst in en het water spuit de auto in. Nog een keer sla ik tegen het raam en het raam breekt. De auto loopt vol met water. Snel kijk ik naar mam. Ze gebaarte me dat ik weg moet. Ik klim door het raam en zwem naar het licht toe. Mijn longen barsten bijna ,maar ik blijf door zwemmen. Ik haal diep adem wanneer ik eindelijk boven water ben. Ik zwem naar de rand met mijn blik op de auto gericht. Een hand pakt me vast en hijst me aan land.
"Is er nog iemand in de auto ?"vraagt een mannnenstem snel.
"Mijn moeder."zeg ik en de man duikt in het water.
Ik zie hoe hij naar de auto zwemt en er in gaat. Een paar minuten later komt de man de auto uit met mijn moeder in zijn armen. Achter me hoor ik iemand naar mij toe renen. Hij loopt straal langs mij en rent naar de man die mijn moeder uit de auto heeft gehaald. De ene man begint haar mond op mond te geven en de andere duwt op mijn moeders borstkas.
"In de auto ligt mijn mobiel. Wil jij hem pakken."roept de man die op mijn moeders borstkas duwt.
Ik sta snel op en ren naar de auto. De auto ligt vol met papiertjes en etensresten. Snel gris ik de mobiel van de bestuurdersstoel en ren terug naar de oever van het meer.
"Bel 112."roept de man.
Ik tik zo snel als ik kan 112 in en druk op het groene telefoontje.