Het verleden

"Ik ben zo snel gekomen als ik kon. Wat is er ?"vraagt Julliët hijgend.
"Ik weet het niet. Ik moet het gewoon weten."zeg ik.
Julliët kijkt naar de open deur.
"is er ingebroken ?"
"Ja."zeg ik verwart
"Laat ik me daar ,maar op focussen. Op niks anders."denk ik
Julliët loopt samen met mij het huis binnen. Ze zag er prachtig uit de blonde lokken van vroeger en de nieuwe volwassen blik in haar ogen. Ze kijkt even om. Haar blik veraat dat ze iets verbergt. Ze wrijft over haar arm met haar duim naar binnen.
"Het bewijs ze wil iets verbergen en ik mag het niet weten het heeft met mij te maken."denk ik.
Julliët begint nerveus op haar lip te bijten.
"Nee ,dit kan toch niet. Dit vebeelt ik me maar na alles wat we meegemaakt hebben zou ze alles aan me kunnen vertellen."
Ze begint hevig de dingen die over de grond liggen op te ruimen. Ik help haar en begin aan de andere kant van de kamer. Tot ik iets vast pak tegelijkertijd met Julliët. Ik kijk haar aan en ik moet blosen en Julliët ook. Ze trekt haar hand terug en kijkt weg. Ik leg het snel op een kast en zet de radio aan om de stilte te doorbreken.
"Ons liedje."zegt Julliët en kijkt me verbaast aan.
"Wilt u deze dans met mij ?"vraag ik en steek mijn hand uit.
Julliët lijkt even te twijfelen maar pakt dan mijn hand vast. Ik dans rondjes op dit romantische rustige nummer en denk terug aan de tijd toen ik dit liedje voor het eerst hoorde en Julliët mij vast had gepakt en begon te dansen. Het lijkt wel even zoals vroeger. Ik hoor haar zachtjes snikken.
"Ik blijf maar even hier ,voor zaken."fluistert ze in mijn oor.
"Toen ik hier was ben ik meteen naar je huis gegaan. Maar je was niet thuis en niets zat op slot. Het leek wel of jullie spontaan moesten vluchten. Toen ik binnen stond zag ik dat de thee al koud was en ik was bang. Bang dat jou iets overkomen was. Ik besfte opeens dat het ook kon dat jij nu ergens anders woonden. Maar toch kon ik de angst niet uit mijn hart zetten. Niets begrijpend wat ik nou eigenlijk voor jou voelde ben ik naar de koffie hoek gegaan waar we vaak zaten. Het was gekkenwerk ik weet het ,maar ik moest je gewoon zien. Ik had daar een half uur gewacht en toen ben ik op de bus gestapt. Ik liep naar achter en zag dat er een plek vrij was en de rest weet je wel."biecht Julliët op.
"Sinds dat ik de stad uit reed heb ik je gemist. Maar ik wist dat het lot ons ooit weer samen zou brengen en een week geleden kreeg ik een opdracht die me hier heen bracht. Meteen wist ik dat het lot ons weer samen wou brengen en ben ik je gaan zoeken."ze begint keihard te huilen.
"Ik ben ook nooit gestopt aan jou te denken."zeg ik en geef haar een kus in haar nek.
Ze stopt met huilen en kijkt me aan met een blije twinkeling in haar ogen.
"Mensen veranderren ,maar jij blijft altijd hetzelfde."
"Maar jij ook."zeg ik en geef haar een kus ,maar ze stopt me.
"Ik ben niet meer wie je denkt."zegt ze treurig en kijkt door de grote ramen naar de zee.
"Ik weet dat je altijd de liefdevolle Julliët in je houd. Waar ik van hou."ik wrijf tegen haar wang.
Ze draait zich weg en rent met tranen in haar ogen het huis uit.
"Ik moet weg."zegt ze.
Wanneer ik naast haar sta.
"Laat me je dan teminste een lift geven."zeg ik en wijs naar de opgeknapte motor van mijn vader.
Ze kijkt me aan en knikt. Ik geef haar een helm aan en stap op.
"Ik overnacht in het Wolfs house hotel."zegt Julliët.
Ik knik en laat de motor brullen. Snel rij ik weg en ontwijk elke auto met gemak. Ik voel haar handen om mijn middel. Snel geef ik nog wat meer gas. Binnen enkele seconden komt het Wolfs House hotel inzicht. Ik begin langzamer te rijden. Totdat ik voor het hotel sta. Julliët stapt af en kijkt me lief en ontdeugend aan. Even bijt ze op haar lip.
"Bedankt voor de lift."zegt ze en ik zie hoe ze wacht tot ik weg rij.
Even ,heel even had ik getwijfelt toen gaf ik gas.
"Graag gedaan."zeg ik en rij weg het drukke verkeer in.
"Hoe kan ze zo tegen me liegen ?Waarom probeert ze het te verbergen ?Heeft het wat te maken met Fleur ?Of.."ik schrik op twee felle koplampen schijnen in mijn gezicht.