34th.

Anne Kush. -mama Hailey-

Bezorgd staar ik naar Hailey, die zorgeloos in haar bed ligt. Zo klein, en onschuldig. Mijn kleine engel. Gebroken in dat witte grote bed. Het bed wat al het leven uit haar zoog. Haar ziekte die niet geneesbaar was. Arm kind, mijn prachtige prinses. Zachtjes strijk ik met mijn hand over haar haren die verdwaalt langs haar hoofd hangen. Ze ligt in haar bed op haar slaapkamer. Een prachtig hemel bed, helemaal wit. Ik wou dat ik haar kon genezen, echt waar, maar het was niet mogelijk. Nu die medicijnen die we hebben gehad van de dokter. De medicijnen zouden helpen tegen de gebeurtenissen, ze zou dingen weer een beetje kunnen onthouden, maar nog steeds kon ze het nieuws niet aan. Niet wat er écht was gebeurd. Ik wilde het haar zo graag vertellen, met heel mijn hart. De pijn die ze met zich mee droeg. En die jongen, die jongen die haar maar hopeloos brieven bleef sturen. Prachtige brieven, stuk voor stuk, allemaal vol beschreven met liefdes verklaringen, hartverscheurende herinneringen en prachtige fantasieën. Ik kon me geen betere jongen wensen voor Hailey, maar het kon niet. Die jongen zou pijn lijden. Als hij te weten krijgt dat ze hem toch weer vergeet zou hij de hoop opgeven, geen twijfel over mogelijk. Daarom heb ik nooit een brief aan haar laten lezen. Dat zou haar nog meer verscheuren vanbinnen. Ze moest rustig aan doen, ze moest blijven geloven in zichzelf. Er zou een oplossing komen. De dokters zouden misschien over een aantal jaren wel zo ver zijn om haar ziekte te genezen, om haar van al deze ellende af te helpen. Al dit was veroorzaakt door die ene vervloekte dag. Die dag die ik nooit meer vergeet. Hoe mijn hart stilstond bij het nieuws dat mijn kleine meisje, mijn allermooiste dochter het niet zou overleven. Ja, Hailey had ooit een zusje, maar door het ongeluk is ze omgekomen, en aangezien Hailey geen groot nieuws kon verdragen, konden we het haar niet vertellen. Hailey was door de klap vergeten dat ze een zusje had. Ze wist niks af van haar bestaan. Het was hartverscheurend om te zien. Maar ook ongelofelijk om geen emoties te tonen bij het horen van haar naam. Emily, onze kleinste, kwijtgeraakt door die man die dronken achter het stuur was gekropen, die nooit besef heeft gehad hoeveel problemen hij heeft veroorzaakt in dit gezin. Hij was er makkelijk vanaf, hij was overleden. Maar ook had hij slachtoffers gemaakt. Levende, en overledene. Nog steeds vervloek ik die dag, de dag sinds wanneer wij geen normaal leven meer kunnen leiden.
‘Mam’, hoor ik Hailey zacht fluisteren. Angstig kijkt ze uit haar ogen. Tranen glijden langs haar wangen. Ik moest haar beschermen, ze was mijn enige dochter die ik nog had, ik mocht haar niet ook kwijtraken. ‘Wanneer mag ik naar buiten?’, fluistert ze zacht en kijkt me afwachtend aan. ‘We wandelen vanmiddag wel een stukje’, stel ik haar gerust en ga naast haar op bed liggen.
---
ik hoop dat dit hoofdstuk meer duidelijkheid brengt.