017

Pieppieppieppiep! Aaaargh, wat is dat geluid?! Shit, mijn wekker! Ik zette hem af en kreunde van moeheid. Langzaam stond ik op. Vandaag mijn laatste examen, Engels. Dit was samen met Spaans mijn beste vak, dus het zal wel goed komen. Toen ik naar beneden liep hoorde ik mijn vader net weg gaan, ik kon nog net even gedag zeggen. Eenmaal aan tafel gingen de gesprekken, zoals gewoonlijk, weer nergens over.
Na een half uur was ik klaar met alles, en pakte ik de fiets naar de trein, op naar Den Bosch. Mijn Engels examen kwam er bijna aan, maar ik wist wel dat ik nog veel moest oefenen wou ik alles verstaan van het voetbal. Net zo’n woord zoals “Scheidsrechter”, ik zou eigenlijk niet weten hoe je dat zei in het Engels! Opeens kreeg ik een Sms’je van Gregory: Heei, ik hoorde dat je laatste examen was vandaag, good luck! Xx Awww, wat lief! Maar ik moest nu gaan, ik zal hem na het examen wel Sms’en hoe het is gegaan.

Mijn examens zijn allemaal gedaan, en ik had verwacht dat ze moeilijker waren. Het examen van de HAVO gingen niet zo soepel als deze, maar dat ligt toch wel weer anders. Snel pakte ik naar mijn mobiel, en wou gaan Sms’en. Maar toen kwam de rector voorbij. “Vlug weg die mobiel! Of wil je hem terug na een weekje?” “Maar ik ben er dan niet meer, dit is mijn laatste dag.” “Dan stop hem echt maar gauw weg, want anders zie je hem nooit meer terug!” Snel deed ik mijn mobiel terug in mijn broekzak en hij liep mij voorbij, ik keerde om en stak me middelvinger naar hem op. Hij keek gelukkig niet, want anders was ik zwaar de klos. Ik hoorde sommige mensen giechelen. Nog heel even trok ik een arrogant gezicht naar hem, en ging toen naar mijn kluisje om mijn jas te halen. Opeens kwam de conciërge naar mij toe. “Kom maar eens even mee, meisje.” Shit ja, bewakingscamera’s. “We zagen net iemand bij jou afspieken, had jij dit in de gaten?” Gelukkig was het niet van de rector, anders had ik zeker 10 uur aan mijn broek hangen. “What?! Afspieken?! Wie?” “Silvia Janssen.” Ik keek hem verbaast aan. “Nee, eerlijk gezegt wist ik dat niet.” “Ken je haar?” “Ja.. Ze is.. Ze was mijn beste vriendin.” “Weet je heel zeker dat jij het niet wist?” En hij keek me onderzoekend aan. Waarom zou Silvia in godsnaam spieken?! “Nee, ik wist dat echt niet.” Opeens voelde ik boosheid op komen. Ze spiekte gewoon bij mij! Je kan eigenlijk ook gewoon zeggen dat ze me gebruikt heeft! Als mijn beste vriendin me verraden heeft, wie kan ik dan nog vertrouwen?! “Je mag gaan meissie, ik geloof je wel.” En hij gaf me een goedkeurende glimlach. Ik slaakte een diepe opgeluchte zucht. “Gosh, wat een bitch. Ze heeft me gewoon gebruikt..” Ik schudde mijn hoofd, en ik voelde de hand van de conciërge op mijn schouder. “Sommige mensen zitten nou eenmaal zo gemeen in elkaar. Ik snap jou echt wel, maar ga je zeker geen zorgen maken er over. Zij moet een jaar overdoen, jij niet!” Toen ging ik met een goed gevoel naar buiten.