35°

We stapten uit en ik zag Alec al bij de deur staan wachten, hij seinde naar mij. Ik zuchtte en keek Renesmee smekend aan. ‘Wil je met Summer een ijsje gaan halen?’ vroeg ik. Ze knikte en ik gaf haar mijn sleutels. Ik liep naar hem toe. ‘Ik wil nog wat met je bespreken’ zei hij. Ik knikte en liep naar binnen. ‘Waar zijn de Cullens?’ vroeg ik. ‘Alice zei iets over dat het ging onweren vanavond en dat ze iets klaar gingen zetten’ antwoorde hij. Ik keek hem niet begrijpend aan, wat gingen ze klaarzetten? Hij haalde zijn schouders op en ik ging op de bank zitten. ‘Wat wou je bespreken?’ vroeg ik. Hij zuchtte zacht en keek me serieus aan terwijl hij naast me ging zitten. ‘Ik moet morgen weer terug naar Italië’ begon hij. Ik knikte, natuurlijk moest hij terug. ‘En ik vroeg me af of je met me mee ging?’ vroeg hij. Ik keek hem aan. Mee? Naar Italië? Ik had na een tijdje nog niets geantwoord en hij bleef me doordringend aankijken. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik laat de Cullens niet achter, en ik laat vooral Summer niet achter’ was mijn antwoord. Hij zuchtte. ‘Ga dan voor een korte tijd mee, Jane wil je nog een keer zien, en kijk wat je ervan vind, dan kan je altijd nog beslissen’ zei hij. Dit keer zuchtte ik. Aan de ene kant wil ik wel, ik wil wel bij mijn vader blijven, aan de andere kant kan ik Summer niet alleen laten. ‘Misschien over een paar jaar, ik blijf bij Summer’ besloot ik. Hij knikte, maar ik zag aan hem dat hij het er niet mee eens was. Ik stond op. ‘Wou je nog meer bespreken?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. Ik knikte en liep naar boven. Ik plofte op mijn bed en haalde mijn studieboeken uit mijn tas, ik wist alle stof al, maar extra leren kan nooit kwaad. Ik zuchtte en begon de boeken door te nemen, nog twee dagen en dan was ik van school af. Maar plotseling bedacht ik een probleem. Renesmee had verteld dat we er bleven uitzien als we er nu uitzien, voor altijd. Als ik er als zestien uit blijf zien, hoe wil ik dan ooit een man vinden? Hoe moet ik ooit, als het mogelijk is, kinderen krijgen dan? Door al dat nadenken had ik niet eens door dat Renesmee met Summer al in de kamer stonden. ‘Hael?’ vroeg Renesmee. Ik keek op. Ze glimlachte naar me en gaf me een ijsje. ‘Ik weet niet wat je lust, dus heb ik maar vanille meegenomen’ zei ze. Ik glimlachte. ‘Is goed hoor’ zei ik en likte aan het ijsje. Samen liepen ze de kamer uit, waarschijnlijk naar beneden, Summer hinkelde meer, door het loopgips. Het was een grappig gezicht. Ik zuchtte weer, als ik er altijd als zestien uit blijf zien, hoe gaan mensen dan geloven dat ik over een paar jaar er eigenlijk als twintig hoorde uit te zien, wat ook al niet klopte, aangezien ik pas zeven ben. Wat een moeilijk leven heb ik toch, Renesmee hoeft nergens over te klagen, die heeft een vriend en familie, ik heb alleen Summer, die uiteindelijk ook op zichzelf gaat wonen.