3.Sam.

De zon kietelt zachtjes op mijn wimpers, een kreun ontsnapt uit mijn mond. Half slapend probeer ik me om te draaien en weer veder te slapen. Maar de harde vloer laat het niet toe, verbaasd open in mijn ogen. En kijk in het huilende gezicht van Ninta.

In één keer komt alles terug. Haar geschreeuw, haar doodsangst. Brandend vuur, onweer. Geschrokken kijk ik op. ‘Ninta, gaat alles goed?’ Ninta kijkt me woedend aan. ‘Hoe durf je dat te vragen. Hoe durf je te vragen of alles goed gaat. Natuurlijk, joh de wereld is net vergaan, en jij vraagt of het goed gaat.’ Van woede stromen de tranen over haar wangen.

Ze pakt een medaillon stevig vast en rent als een woedende stier, de grot uit. Ik ben nog niet helemaal wakker, maar probeer zo snel mogelijk achter haar aan te gaan. Misschien haal ik haar nog in. Mijn benen volgen het pad van de stenen nauwkeurig tot ik struikel. Ik gil. En laat me verslagen vallen, er is geen kans dat ik nog bij Ninta kom.