*~26~*

26.
“Itachi ??” Ayumi klopte op de deur van haar vriendje. “Hn” Zachtjes deed ze de deur open en ging naar binnen. Itachi’s gezicht was bleker dan normaal. En hij lag languit op bed met zijn ogen dicht. Geschrokken liep Ayumi naar het bed toe. “Itachi !? Gaat het ??” De jongen deed zijn ogen open, glimlachte lichtjes en knikte. “Ma-ma-maar je bent zo bleek, is er iets gebeurd ??” Ayumi’s gezicht stond nog steeds bezorgt. “Maak je geen zorgen Ayumi-chan” Itachi ging rechtop zitten en gaf Ayumi een kus op haar voorhoofd. Zijn lippen gingen naar het topje van haar neus, waar hij ook een kusje op gaf. Ayumi leunde een beetje voorover en ging ook op het bed zitten. “Itachi” Fluisterde zachtjes. Ze voelde hoe zijn vingers zachtjes over haar wangen gleden, ze gleden door naar haar nek. Ayumi draaide haar hoofd naar de zijkant zodat haar nek helemaal zichtbaar werd. Itachi maakte een spoor van kusjes in haar nek terwijl hij haar naar achter het bed op duwde. Het leek alsof ze in een wereld waren van alleen Hun twee. De geluiden van in de basis waren niet meer te horen. Alleen het geluid van zachte kusjes en gerommel van de lakens op het bed. “Ik hou van jou” Itachi keek het meisje diep in de ogen toen hij dat zei en zoende haar. Na een half uurtje lagen ze in elkaars armen en staarde naar het plafon, beidde verzonken in hun eigen gedachtes. Itachi slaakte een diepe zucht en deed zijn ogen weer dicht. Een angstig gevoel bekroop hem. Een baby. Een kind. Een klein mensje, met grote oogjes en donshaartjes. Net zoals zijn kleine broertje toe hij klein was. Sasuke. Sasuke. Een trieste glimlach verscheen even op zijn gezicht. Hoe moet hij Ayumi vertellen dat zijn gestoorde oom een baby eiste, en dat binnen nu en 7 jaar. “Weet je zeker dat het gaat ?? Volgens mij zit je ergens mee.” Ayumi streelde over Itachi wang. Misschien moet ik het maar gewoon vertellen. We hadden tenslotte nog ongeveer 6 jaar met de tijd van de zwangerschap er af gehaald, en dan kon ze er altijd nog over nadenken. Itachi zuchtte nog een keer en draaide zich naar Ayumi. “Ayumi-chan, dit klinkt misschien heel raar, maar heb je wel eens aan kinderen gedacht ?” Itachi zag hoe ze rood werd en haar blink afwendde. “Uh J-ja heus wel een keertje, hoezo ??” Itachi knikte en ging overeind zitten. “Ayumi, ik moet je wat vertellen” Het meisje keek verbaasd maar ging ook overeind zitten. “Kijk, Leader-sama wilt dat er een kind komt om ooit de Akatsuki over te nemen.” Itachi bedacht ze even om te zeggen wie de echt leader was, maar hield zich in en ging verder met praten. “Hij wilt een kind met de Uchiha genen, of te wel een kind die uiteindelijk sharingan kan gebruiken. Het moet gebeuren tussen nu en 7 jaar.” Itachi zei even niks. Ayumi had nog geen woord gezegd maar keek met grote ogen in het niets. “Ayumi?” Ayumi zei niks. “Ayumi, kijk ik weet dat het raar is, we zijn tenslotte nog zo jong. Jij bent 17 en ik 19. Maar ik beloof je dat ik bij je zal blijven en je zal helpen in elke mogelijke manier. Ik hou van je” Een blos verscheen op zijn wangen. Hij heeft zich al zo lang niet meer de emoties van liefde getoond. Het voelde zo anders dan de liefde die hij had en nog steeds heeft voor zijn broertje. Hij hield van zijn broertje maar niet in de manier hoe hij van Ayumi hield. Het verwarde hem. Bij Ayumi wou hij zich helemaal om haar heen sluiten en haar zachtjes zoenen, haar liefdevol behandelen en verder ……….gaan. Itachi voelde zich nog roder worden. Hij liet zijn hoofd hangen en schudde zijn hoofd. Deze gedachtes…..niet nu ! Itachi duwde de gedachtes uit zijn hoofd. “Itachi ?” Een klein stemmetje was te horen. Itachi draaide zijn hoofd. “Hn ?” “Waarom ons, waarom niet Konan en leader-sama ?” Itachi keek haar aan. “Leader-sama wilt iemand met Sharingan” Ayumi knikte zachtjes. “Oké” Verbaasd keek Itachi naar het meisje dat nu tegen hem aan leunde. “Wat bedoel je met oke ?” Ayumi werd rood en keek op. “Oké, ik wil een kind” Itachi werd nu nog roder. “S-s-serieus ??” Ayumi knikte zachtjes. “We hebben 7 jaar, toch ?” De jongen knikte. “Dan kunnen we toch nog wel een paar jaar wachten ??” Het meisje keek onzeker naar de jongen. Itachi slaakte een zucht van opluchting en knuffelde haar. “Ik ben blij dat je er ook zo overdenkt” Glimlachend liepen ze nu richting de woonkamer.


Reacties please~
Sorry dit stukje was ongeloofelijk klef
Ik had een romatische bui. Te veel fanfictions gelezen.