[SA] Your Daughter, Your Friend, Your Student
![Foto bij [SA] Your Daughter, Your Friend, Your Student](https://www.quizlet.nl/images/2011/19/rmuzyxwddnsggemi.jpg)
De druk op jongeren zal in de toekomst nog veel levens kosten. Levens van onschuldige jongeren die maar doen wat de maatschappij hen opdraagt.
Ik weet het niet meer. Ik weet het gewoon niet meer. Het is allemaal teveel. Ken je dat gevoel dat het dak precies op je hoofd valt of net een explosie was midden in je waardoor je nu in allemaal kleine stukjes verspreid over de vloer ligt? BAM. En dan niets meer. Dit gevoel heb ik nu. Eerlijk gezegd, ik heb dit gevoel al maanden. Ik ben het leven gewoon soms zo beu. Soms haat ik het hier zelfs zo hard, dat ik gewoon dood zou willen zijn. Dood zijn. Het klinkt naar, maar het is maar van welk opzicht je het bekijkt. Als je lievelingsoom of –tante dood gaat, zit je natuurlijk vol verdriet. Je vindt het oneerlijk dat die persoon je is ontnomen. Je vindt het erg dat je die persoon niet meer zal zien, nooit meer zelfs.
Het leven verloopt soms te gek voor woorden. Alles wat je ooit hebt opgebouwd, kan door één persoon soms al verwoest worden. In mijn geval heb ik het niet over liefde. Ik heb een leerkracht die me het leven zo zuur maakt dat het niet mooi is voor woorden. Nog nooit heeft geen enkele leerkracht zitten zoeken naar fouten in mijn werkjes, buiten de deze. Ik heb een hoge reputatie als het neerkomt op leren en taken maken. Deze leerkracht stuurt me steeds van het kastje naar de muur. Heel de tijd zegt ze over het dingen dat het wel moet. Of wacht, toch maar niet. Alhoewel, doe toch maar wel. Weet jij wat je nu nog moet doen? Toch doen en dan weer te horen krijgen dat het niet moet? Ze zaagt over de kleinste foutjes. Foutjes die zelfs mede dankzij haar te wijten zijn. In ieder geval, als ze je constant laat zakken, komt dit hard aan. Ik zit in mijn laatste jaar en wil graag verder gaan studeren, maar ik weet nu niet meer of ik dat ooit zou kunnen.
Ik heb je al gezegd dat ik een strever ben. Dezelfde leerkracht die op mij zit te vitten, zit ook nog op 21 andere leerlingen te vitten, mijn klas. Vind jij het leuk om aan te horen van haar dat niemand volgend jaar gaat slagen? Dat iedereen tegen een paal aanloopt en het zuur te verduren krijgt? Iedere keer wanneer ze dit bovenhaalt, gaat je zin om verder te studeren weg. Maar gewoon al meteen werken zie ik ook niet zitten. Enkele sabbatjaren houden ook niet. Wat dan wel? En dan komt die gedachte aan dood zijn weer.
Even tussendoor, dit lijkt misschien niet erg. Maar deze geestelijke kwelling gaat al bijna twee jaar aan een stuk door. Als je die leerkracht 10 van de 32 uren in de week hebt, begrijp je misschien waarom ik dit een psychologische kwelling noem.
Al die druk. Dan heb ik het over druk van je ouders, druk van de school en druk van de maatschappij. Je moet goed leren om later een geweldige baan te hebben. Nu tijdens je schooltijd is er geen tijd voor ontspanning. Dat wordt je met de soeplepel ingegoten. Maar wanneer je afgestudeerd bent en werk hebt gevonden, wanneer is er dan tijd voor ontspanning? Want dan krijg je weer de druk. Druk om promotie te maken en druk omdat je eigenlijk eens een vriend moet zoeken en aan kinderen moet beginnen. Dan ga je maar met pensioen op je 70e. Dan kun je misschien eens genieten van ontspanning, maar hoe lang zal die duren? Tot je 71,, wanneer je dood gaat aan die kanker waarvan je niet wist dat die in je lichaam huist? Als dit mijn toekomst zou zijn, dan zie ik deze niet zitten.
Gelukkig krijg ik deze toekomst niet. Dankzij de woorden van mijn geweldige leerkracht ben ik gaan nadenken. Nadenken over het leven en wat ik wil. Dankzij haar weet ik dat ik het toch niet ga halen in het hoger onderwijs, dus dat heeft geen nut meer. Dus daar gaat mijn kans op een toekomst in mijn leven. Wat ‘wat-ik-wil’ betreft, is het niet veel beter. Dankzij haar heb ik geen doel meer in mijn leven. Eerst was deze om verder te gaan studeren. Nu dit doel aan diggelen ligt, heb ik geen andere. Dus daar loop ik nog vast. Ik zie nog twee opties.
De eerste is deze leerkracht vermoorden, maar dat zal voor deze laatste maand niet veel meer uithalen. Dan moet ik maar op de tweede oplossing vertrouwen. De zoete verlossing. Op zoek gaan naar het einde van de tunnel. Op zoek naar het licht in de nacht. Naar hetgeen dat bergen kan verplaatsen. De dood zal mij liefdevol in zijn armen sluiten en mijn ziel meenemen, ver weg van al mijn druk. Verlossing.
Liefs,
Jullie dochter, je vriendin, je leerling
Erica
Het leven verloopt soms te gek voor woorden. Alles wat je ooit hebt opgebouwd, kan door één persoon soms al verwoest worden. In mijn geval heb ik het niet over liefde. Ik heb een leerkracht die me het leven zo zuur maakt dat het niet mooi is voor woorden. Nog nooit heeft geen enkele leerkracht zitten zoeken naar fouten in mijn werkjes, buiten de deze. Ik heb een hoge reputatie als het neerkomt op leren en taken maken. Deze leerkracht stuurt me steeds van het kastje naar de muur. Heel de tijd zegt ze over het dingen dat het wel moet. Of wacht, toch maar niet. Alhoewel, doe toch maar wel. Weet jij wat je nu nog moet doen? Toch doen en dan weer te horen krijgen dat het niet moet? Ze zaagt over de kleinste foutjes. Foutjes die zelfs mede dankzij haar te wijten zijn. In ieder geval, als ze je constant laat zakken, komt dit hard aan. Ik zit in mijn laatste jaar en wil graag verder gaan studeren, maar ik weet nu niet meer of ik dat ooit zou kunnen.
Ik heb je al gezegd dat ik een strever ben. Dezelfde leerkracht die op mij zit te vitten, zit ook nog op 21 andere leerlingen te vitten, mijn klas. Vind jij het leuk om aan te horen van haar dat niemand volgend jaar gaat slagen? Dat iedereen tegen een paal aanloopt en het zuur te verduren krijgt? Iedere keer wanneer ze dit bovenhaalt, gaat je zin om verder te studeren weg. Maar gewoon al meteen werken zie ik ook niet zitten. Enkele sabbatjaren houden ook niet. Wat dan wel? En dan komt die gedachte aan dood zijn weer.
Even tussendoor, dit lijkt misschien niet erg. Maar deze geestelijke kwelling gaat al bijna twee jaar aan een stuk door. Als je die leerkracht 10 van de 32 uren in de week hebt, begrijp je misschien waarom ik dit een psychologische kwelling noem.
Al die druk. Dan heb ik het over druk van je ouders, druk van de school en druk van de maatschappij. Je moet goed leren om later een geweldige baan te hebben. Nu tijdens je schooltijd is er geen tijd voor ontspanning. Dat wordt je met de soeplepel ingegoten. Maar wanneer je afgestudeerd bent en werk hebt gevonden, wanneer is er dan tijd voor ontspanning? Want dan krijg je weer de druk. Druk om promotie te maken en druk omdat je eigenlijk eens een vriend moet zoeken en aan kinderen moet beginnen. Dan ga je maar met pensioen op je 70e. Dan kun je misschien eens genieten van ontspanning, maar hoe lang zal die duren? Tot je 71,, wanneer je dood gaat aan die kanker waarvan je niet wist dat die in je lichaam huist? Als dit mijn toekomst zou zijn, dan zie ik deze niet zitten.
Gelukkig krijg ik deze toekomst niet. Dankzij de woorden van mijn geweldige leerkracht ben ik gaan nadenken. Nadenken over het leven en wat ik wil. Dankzij haar weet ik dat ik het toch niet ga halen in het hoger onderwijs, dus dat heeft geen nut meer. Dus daar gaat mijn kans op een toekomst in mijn leven. Wat ‘wat-ik-wil’ betreft, is het niet veel beter. Dankzij haar heb ik geen doel meer in mijn leven. Eerst was deze om verder te gaan studeren. Nu dit doel aan diggelen ligt, heb ik geen andere. Dus daar loop ik nog vast. Ik zie nog twee opties.
De eerste is deze leerkracht vermoorden, maar dat zal voor deze laatste maand niet veel meer uithalen. Dan moet ik maar op de tweede oplossing vertrouwen. De zoete verlossing. Op zoek gaan naar het einde van de tunnel. Op zoek naar het licht in de nacht. Naar hetgeen dat bergen kan verplaatsen. De dood zal mij liefdevol in zijn armen sluiten en mijn ziel meenemen, ver weg van al mijn druk. Verlossing.
Liefs,
Jullie dochter, je vriendin, je leerling
Erica
Er zijn nog geen reacties.