Hoofdstuk 27.

Ik loop door het centrum van Londen met Damian in de kinderwagen. Soms wordt er een foto van me gemaakt. Ik heb heus wel door dat mensen foto’s maken van ‘De verloofde van Samir Nasri’. Ik stoor me er eigenlijk best wel aan, maar vooral omdat sommige mensen zo asociaal zijn om ook te proberen Damian op de foto te krijgen. Dat ze foto’s van mij of Samir nemen, oké. Maar van mijn kind blijven ze af. Ik duw de kinderwagen een drogisterij in en pak een mandje. Ik gooi allemaal dingen in het mandje die we nodig hebben. Zoals medicijnen. Ik sta stil bij de make-up en kies dan een nieuwe mascara en lipgloss uit. Daarna ga ik opzoek naar de zwangerschapstesten. Ik weet ze niet meer te vinden en ik dwaal een beetje door de winkel totdat ik ze gevonden heb. Ik sta met 3 testen in mijn hand en ik zou me god niet weten welke ik zou moeten kiezen. Ik gooi zal alle 3 maar in het mandje. Dan weet ik het dus 100% zeker als ik zwanger zou zijn. Ik weet niet of ik wel zwanger wil zijn. Damian is nog zo jong, maar aan de andere kant, als het kindje geboren wordt is hij al ruim 1 jaar. Ik haal een hand door mijn haar. Een kindje erbij is misschien wel echt geweldig. Ik hoop dat Samir het ook leuk zal vinden, maar ik heb ergens het idee dat hij het geweldig gaat vinden. Zoals hij alleen al met Damian omgaat. Dan vraag ik me af hoe gek hij zou zijn op een kindje dat echt van hem is. Ik loop naar de kassa en zet mijn mandje neer. De vrouw begint de producten te scannen en ik stop ze allemaal in een tasje. Ze kijkt me nieuwsgierig aan bij het zien van de zwangerschapstesten. Ik glimlach nep naar haar en stop dan ook de testen in het tasje die ik daarna onderin de kinderwagen doe. Ik moet het Samir vanavond maar meteen vertellen, over dat ik denk dat ik misschien zwanger ben. Beter hoort hij het uit mijn mond dan dat hij het morgen in de krant moet lezen. Dat is toch wel het grootste nadeel van met iemand samenzijn die bekend is. Je kunt niets meer geheim houden. Ik geef de vrouw haar geld en wacht op mijn wisselgeld die ik terug doe ik mijn portemonnee. Ik besluit om nog even wat kleertjes te gaan kopen voor Damian. Hij groeit als kool en de kleding die hij nu draagt begint al een beetje te klein te worden en mijn baby kan natuurlijk niet in te kleine kleertjes rondlopen. Ik zoek wat mooie kleren uit. Ik kan wel aan Damian vragen of hij ze leuk vind, maar antwoord krijg ik toch niet van hem. Ik koop ze een maat groter dan dat hij nu heeft, dus dan zullen ze perfect passen, neem ik aan. Ik betaal en verlaat de winkel weer. Ik weet niets meer wat ik in het centrum kan doen. Kleren voor mezelf kopen met een baby bij me is geen goed plan, vooral niet als ik straks zwanger blijk te zijn.