Hoofdstuk 26.

Ik zit lachend voor de tv met Damian op schoot. We kijken naar een of andere aflevering van Spongebob. Niet dan hij er ook maar iets van snapt, maar ik gebruik dit gewoon als excuus om zelf naar Spongebob te mogen kijken. Ik mag dan wel een verloofde moeder zijn, ergens die in mij schuilt nog steeds een kind. Ik hoor de deur opengaan. ‘Hallo mevrouw Nasri, ik ben thuis’ roept Samir. Damian zijn oogjes worden groter als hij zijn vaders stem herkent. Ik zet hem op zijn voetjes en kus hem zachtjes op zijn neus. Samir komt de woonkamer binnen gewandeld. ‘Daar zijn mijn twee favoriete mensen’ lacht hij. Hij kust ons beide op ons hoofd en gaat dan naast ons zitten. ‘Spongebob?’ vraagt hij half lachend. ‘Voor Damian’ zeg ik. Damian maakt grijphandjes naar zijn vader en ik zet hem bij Samir op schoot. ‘Je wilde zelf gewoon Spongebob zien, en dan zeg je maar dat Damian het wilde zien’ zegt Samir. Ik leg mijn vinger op zijn lippen. ‘Shhh’ Hij grinnikt en likt aan mijn vinger. ‘Gadverdamme, Samir’ roep ik. Ik veeg mijn vinger schoon aan zijn shirt. ‘Raar kind’ mompelt hij. Ik kus hem zachtjes op zijn mond en kruip tegen hem aan terwijl Damian met mijn haar aan het spelen is. Ik laat hem maar doen. Vanavond trek ik er wel een kam doorheen. Ik voel me steeds slechter worden en ik word een beetje misselijk. Ik leg mijn hand op mijn buik en zucht zachtjes. Samir haalt zijn hand door mijn haar.‘Wat is er, lieverd?’ vraagt hij dan bezorgt. Ik open mijn mond om wat te zeggen maar ik voel mijn eten omhoog komen. Ik spring overeind en ren zo hard ik kan naar het toilet. Ik laat me ervoor zakken en kots mijn complete maaginhoud eruit. Het doet ontzettend pijn en mijn maag trekt zich samen. ‘Aimee’ roept Samir bezorgt. Hij houdt met een hand mijn haar vast, zodat ik daar niet overheen kots en met zijn andere arm houdt hij Damian vast. Het kleine ventje is begonnen met huilen. Samir blijft mijn haar vasthouden totdat er niets meer uit mijn maag komt. De tranen staan in mijn ogen en het zweet op mijn voorhoofd. Ik ga op de grond zitten. Samir laat mijn haar los en spoelt de wc door. ‘Gaat het, lieverd?’ fluistert hij zachtjes. Ik knik en krabbel omhoog. Damian is ondertussen opgehouden met huilen en steekt een handje naar me uit. ‘Kruip jij maar lekker je bedje in’ zegt Samir bezorgt. ‘Het gaat alweer’ mompel ik. ‘Bed’ zegt Samir beslist. Ik zucht en voel hem een kusje op mijn voorhoofd geven. Daarna loop ik de trap op. Ik trek mijn pyjama aan en kruip dan het bed in. De dekens geven me een prettig en veilig gevoel. Ik probeer te bedenken wat ik heb gegeten waardoor ik zo moet kotsen. Ik kan me niets bedenken. Of ik moet zwanger zijn. Mijn ogen schieten open en ik begin druk met tellen.