32°

‘Je moeder heette Livia, ze was de vrouw van mijn leven. Alleen was ze een mens. Ze hield ook zielsveel van mij en wou voor altijd bij mij blijven. Ik weigerde het, ik wou haar ook bij me, maar ik wilde haar niet haar leven afnemen. Niemand wist van mijn relatie met Livia, alleen Aro omdat hij mijn gedachten wist. Hij verbood het me maar zag wel dat ik gelukkig was. Ik moest Livia van hem veranderen. Ik wou het niet maar moest wel. De nacht voor ik haar wou veranderen liep anders af dan verwacht, jij werd verwekt. Je moeder weigerde je af te staan, ze hield al zielsveel van je. Maar de zwangerschap ging erg snel en toen ze ging bevallen..’ hij zuchtte ‘At jij letterlijk je weg naar buiten’ er rolde een traan over mijn wang. ‘Je moeder overleefde het niet, ze was al weg toen ik haar wou bijten. Ik wou je bij me houden, maar Aro verbood het me weer. Je was gevaarlijk voor ons volgens hem, ik moest je doden. Maar ik weigerde, ik hield van je en wou je niet doden. Toen besloot ik om je voor het weeshuis te leggen, met de gedachte dat je er snel weg ging. Maar je groeide snel en de mensen waren blijkbaar bang voor je, je moet weten dat ik altijd kwam kijken hoe het met je ging tot je tweede, toen moest ik je van Aro vergeten. Omdat je zo snel groeide dacht ik dat je onderhand al dood was, dat je zo snel groeide dat je stierf. Pas toen we Renesmee tegen kwamen begon de hoop te komen. Ik wist niet hoe je er nu uit zou zien, daarom kon ik je niet zoeken. Maar toen kwam je naar Volterra. Ik snapte niet waarom je zo bang voor me was, totdat je me het briefje gaf’ eindigde hij zijn verhaal. De tranen rolde over mijn wangen, door mij was mijn moeder dood. Hij bekeek me goed. ‘Je hebt alles van je moeder, haar ogen, haar haar’ glimlachte hij. Ik glimlachte zwak terug. ‘Waarom ging je niet met mij weg?’ vroeg ik. Zijn glimlach verdween. ‘Dat kon niet, ik ben erg belangrijk bij de Volturi, mij laten ze niet zomaar gaan’ zei hij. Ik zuchtte. ‘Waarom betekend mijn naam ‘Engel van vriendelijkheid’?’ vroeg ik ineens.