000

Een koude windvlaag deed de haartjes op mijn arm overeind staan. Ik rilde eens en haalde een donkerbruine pluk dik haar uit mijn gezicht.
Ik staarde in het donker, het enige wat deze straat verlichtte was een lantaarnpaal. Toch wist ik precies waar alles was, aangezien ik hier al zo vaak was geweest wanneer de zon de straat verlichtte. Als ik mijn ogen sloot kon ik alles voor me zien. Van de struiken met groengekleurde bladeren tot de loszittende straatstenen.
De klok sloeg twee keer, wat aangaf dat het twee uur 's nachts was. De tijd dat we hadden afgesproken.
Ik sloot in mijn ogen - niet dat het veel uithaalde, aangezien het bijna even donker was met ogen open - en luisterde naar de snel rijdende auto's op de snelweg iets verderop. Ik opende mijn ogen niet, maar bleef ze dichthouden, luisterend naar de geluiden om me heen.
Een paar seconde later hoorde ik voetstappen. Ik kon horen dat ze uit het huis achter me kwamen. Eigenlijk had ik mijn ogen moeten openen en me moeten omdraaien, maar toch hield ik mijn ogen stijf dicht.
De voetstappen kwamen steeds dichterbij en ik voelde hoe mijn adem stokte. Ik voelde kleine steekjes in mijn maag, maar niks liet me mijn ogen opendoen. Geduldig wachtte ik af totdat ik hoorde dat de voetstappen het tuinpad van het huis afliepen en daarna weer mijn kant opgingen. Het bepaalde geluidje dat de voetstappen maakten vertelde mij dat degene van de stoep af was gelopen en nu op de straatstenen liep.
Het geluid van de voetstappen kwam steeds meer dichterbij totdat ik iemands adem in mijn nek kon voelen. Nog steeds hield ik mijn ogen dicht terwijl ik hem zachtjes hoorde lachen.
Op dat moment werd ik ruw omgedraait aan mijn arm en voelde ik zachte lippen op de mijne. Ik kon de andrenaline door mijn lichaam voelen stromen en ik zoende terug. Toen ik zijn lippen met rust liet opende ik langzaam mijn ogen, waarna ik twee bekende blauwe ogen ontmoette.