Chapter 32. Details

Ravens pov:

De dagen verstreken. Ruby kwam niet meer langs. Het leek alsof ze dood was. Iedereen meed het onderwerp. Niemand zei meer iets over haar. Alsof ze plotseling weg was. Weggerukt uit het leven. Ik miste haar. Ik miste haar lach, haar vrolijkheid, haar optimisme en bovenal haar gezelschap. Het weer veranderde mee met haar afwezigheid. De stralende zon werd bedekt door grijze wolken. 's Nachts was het koud. Het enige wat er was om mij warm te houden waren de dekens en, af en toe, Justins armen. Gisternacht was waarschijnlijk de laatste keer. Selena was teruggekomen. Nu waren ze aan het praten. Ik hoorde haar schaterlach tot in mijn kamer. Ergens voelde ik me vies. Ik had in bed gelegen bij een jongen. Een jongen met een vriendin. En ergens had ik pijn. Pijn dat zij nu bij hem was. Ik kon het hen niet kwalijk nemen. Het bleef zijn vriendin en daarbij was ze mooi. Heel mooi. Regen tikte ritmisch tegen de ramen aan. Heel even opende Destiny haar ogen om te kijken wat er gebeurde. Toen vielen ze weer dicht en maakte ze een tevreden geluidje. Ik strekte mijn hand uit naar het wiegje en liet mijn vingers door het zwarte donshaar op haar hoofdje gaan. Daarna keek ik weer naar buiten. De schommelbank was volledig doorweekt. Ik voelde de drang om naar buiten te lopen en daar te gaan zitten, in de stromende regen, zachtjes heen en weer schommelend. De regen mijn gedachten laten wegspoelen als vuil. Even niet meer denken, gewoon leven. Mijn leven leven. Een harde windvlaag duwde het bankje heen en weer. Even dacht ik er mensen te zien zitten. Een man en een vrouw. De man had zijn arm om de vrouw heengeslagen. Ze lachten naar elkaar. Samen hielden ze stand in het koude weer. Ze hielden elkaar warm. Ze keken op, recht in mijn ogen. De man knipoogde, de vrouw zwaaide. Ik tilde mijn hand op om terug te zwaaien. Voordat ik dat kon doen, zweefden ze een stukje omhoog en verdwenen in het niets. Ik knipperde met mijn ogen. Verward tuurde ik de tuin door. Had ik dat gedroomd? Had ik me het verbeeld? Ik probeerde me de gedachten op mijn netvlies te laten verschijnen. Ik checkte de details. Ik wist dat als je herinneringen voor een lange tijd had, ze zouden vervagen. Maar dit mocht niet vervagen. Ik kende die mensen ergens van. Ik wilde elk detail onthouden. Minuten verstreken. Nog steeds hield ik het beeld voor me. De plotselinge lach van Selena liet me opschrikken. Wanhopig probeerde ik me nog vast te klampen aan de herinnering, maar de details verdwenen. Ze verdwenen als sneeuw voor de zon. Een teleurgesteld gevoel overspoelde m. Alsof ik iets kostbaars was kwijtgeraakt.