I think: Grote poort in je leven of in coma...

I think:
Als je net in coma ligt begin je aan een pad. Een pad met aan de zijkanten je hele leven. De goede kanten en de slechte kanten van je leven, de ups en downs. Aan het einde van deze weg staat een grote dikke poort. Dan ga je in de poort op de streep staan. Hier neem je de beslissing, de beslissing om verder te gaan met je leven of te overlijden. Deze keus kan lang duren maar ook kort.

Ik denk dat mensen je helpen bij deze beslissing. Door bij je te komen zitten en tegen je te praten. Door te zeggen: “ ik hou van je, er zijn hier heel veel mensen die van je houden.” Dit helpt je met je beslissing. Soms is het alleen al genoeg om een kusje te geven, of de hand vast te houden. Door aan het bed te zitten en er altijd te zijn. Maar soms komt er ook niemand, dit helpt je ook en betekent dat er niemand is die genoeg van je houdt om je te bezoeken. Soms als deze beslissing te lang duurt laat de dokter je hart stilstaan. Zorgt de dokter ervoor dat je hebt gekozen voor de dood.

Soms denk ik dat ik dit ook mee maak, zonder dat ik in coma lig. Dan lig ik op bed na te denken over mijn leven. Wat heeft mijn leven nog voor nut? Dan sta ik ook in die poort, ik hoor ook die stemmen. De stemmen die mij helpen en zeggen: “Ik ben er voor je, ik help je, je kan altijd op me bouwen.” Maar ik hoor ook de stemmen die zeggen: “Ik haat je, verdwijn uit mijn ogen!”

De stemmen die zeggen: “Ik ben er voor je, ik help je, je kan altijd op me bouwen.” Die zijn net iets sterker en die slepen me er door heen. Maar ik weet dat er ooit op mijn pad nog een poort komt. Dan heb ik weer die stemmen nodig die zeggen: “Ik ben er voor je, ik help je, je kan altijd op me bouwen.”