Deel 9

Even hield ik het niet meer. Mijn benen waren moe en de rest van mijn lichaam was ook al niet heel veel beter. Mijn reactievermogen nam af en opeens was een van het wezens flexibele benen, die bovenaan haar lichaam zaten, me genaderd tot een paar centimeter.
Ze zat nu met het uiteinde van die dingen aan haar lichaam heel dicht bij de plek waar mijn manen zaten verstrikt in een van de stekeltjes. Met een klap schrok ik op uit mijn gedachten en zwaaide met mijn hoofd hard richting die uitsteeksels van haar.

Het ding leek te schrikken van mijn actie en ik zag haar in mijn ooghoeken achteruit springen.
‘Kom op nou mustang! Ik probeer je alleen maar los te maken!’ Leek ze te jammeren.
Mijn antwoord op haar geschreeuw was een harde, woeste hinnik. Ik begon met mijn goede been te schrapen. Voor zover ik dat tenminste kon. Steeds als ik wilde schrapen moest ik mijn gewicht op mijn achterbenen verplaatsen. Ik wist dat het weinig uithaalde en mij veel energie kostte, maar ik moest toch iets doen om mij een dreigende houding naar het andere wezen toe te geven. Daarbij legde ik mijn oren plat in mijn nek en ontblootte mijn tanden.

‘Ik weet zo niet wat ik met jou aan moet mustang… Hmm misschien heb ik nog een ideetje.’ Klonk het weer naast mij. Ik hoorde schel gefluit en meteen daarna hoefgetrappel van een ander paard. Ik rook dat het paard steeds dichterbij kwam en ik snoof kwaad. Ik moest duidelijk maken dat ik niet van plan was mee te werken met die rare dingen. Ze hadden mij vandaag al genoeg ellende bezorgd.

Ik zag vanuit mijn ooghoeken het wezen weer op het paard klimmen. Ik werd nerveus van de aanblik dat ze op mij af kwamen stappen. Opnieuw begon ik te springen en te proberen om mijzelf te bevrijden. Ze stuurde het paard zo dat hij nu parallel naast me stond. Het wezen boog voorover om naar de plek waar ik vast zat te reiken. Weer kwam ze angstwekkend dichtbij. Ik sprong opzij zodat het wezen in het niets greep.

‘Blijf nou stilstaan mustang, ze wil je alleen maar helpen.’ Sprak het paard naast mij opeens.
‘Helpen! Me pakken bedoel je zeker! Ik kan die wezens echt niet vertrouwen. En waar bemoei jij je eigenlijk mee?’ Snauwde ik terug.
‘Wezens? Die wezens heten mensen, en nog maals ze doet je niks!’ Gromde het paard weer terug.
Doordat het paard tegen mij sprak was ik het wezen erop even vergeten. Ik hoorde een klikje en opeens was ik bevrijd uit mijn benarde situatie.
‘Zo mustang je bent los, maar nu…’ Klonk het van boven het paard.

‘Zie je nu wel!’ Klonk er weer naast mij.
‘Laat mij met rust!’ Antwoorde ik weer meteen. Ik draaide vliegensvlug op mijn achterbenen op en liet me met mijn volle gewicht tegen de sliert aan knallen waar aan de andere kant het paard tegenaan leunde. Ik ontblootte mijn tanden weer en beet mij vast in de nek van het paard. Ik gaf er een korte ruk aan en liet het toen weer los.
‘Au!’ Er ontsnapte een schrille hinnik aan de keel van het paard aan de andere kant.
‘Mustang! Wat doe je nu!’ Gilde het wezen, wat blijkbaar een mens was.

Ik zag mijn vrijheid achter mij en draaide mij weer op. Stokkreupel galoppeerde ik weg. Maar toen…