Deel 6

Weer keek ik even vluchtig achterom. De paarden kwamen steeds dichterbij. De afstand tussen hen en mij was nu nog maar ongeveer vijftig meter. Het zou nog maar een kwestie van secondes zijn voordat ze mij helemaal zouden insluiten.
‘Houd je lasso’s erbij heren’, weerkaatste er door het bos, ‘laat hem nu niet nog een keer ontsnappen. Dit is echt een pareltje van een hengst.’
Ik had geen idee van wat er gezegd werd maar ik moest nu echt besluiten wat ik zou gaan doen.
Hier blijven staan, door de bramen, vechten of …

Ik wierp een blik op de grijze sliert naast me. Ik bekeek opnieuw even vluchtig hoe hoog hij nu precies was. Ik zou het natuurlijk kunnen wagen…
Ik dacht even aan mijn gewonde been, maar besloot daar maar niets van aan te trekken. Ik draafde kreupel een stukje in de richting van paarden. Ik zag dat de wezens erop schrokken van mijn acties en vaart minderde. Net op het moment dat ze een ronde sliert richting mij wouden gooien draaide ik om op mijn achterbenen en probeerde zoveel mogelijk vaart te maken. Ik ging rest op de sliert met stekeltjes af.
‘Nu!’ Schreeuwde ik in mijzelf.

Met al mijn kracht zette ik af tegen de zwarte, glibberige grond. In een krachtsuitspatting lanceerde ik mijzelf omhoog. Het was misschien maar een seconde dat ik boven de sliert zweefde, maar ik voelde de stekeltjes in mijn voorbenen krassen. Maar dat zou maar een klein offer zijn dat ik moest brengen aan mijn vrijheid.
Ik voelde een verschrikkelijke pijn in mijn gewonde been toen ik neerkwam. Voor de 2e keer deze dag ontsnapte er een schrille hinnik uit mijn keel. Ook mijn achterbenen kwamen neer. Toen ik dacht dat ik er was en verder kon rennen werd ik ineens met een harde klap terug getrokken.

In volle vaart klapte ik tegen de draad aan. Ik zat vast met mijn manen aan een van de stekeltjes. Door de onverwachtste klap lag ik nu tegen de sliert aan en was de hele situatie veranderd.
‘Hij lijkt erop dat we geluk hebben heren! Haha! Jammer kerel.’ Schalde het weer door het bos heen.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik een van de dingen van de paarden afklimmen en op mij afkomen. Ik werd overspoeld door een golf van misselijkheid die waarschijnlijk werd veroorzaakt door de pijn in mijn been. Ik kon mij niet meer verzetten doordat ik vastzat. Ook werd het steeds donkerder voor mijn ogen.
Maar net op het moment dat wat op me af kwam lopen een van de ronde slierten, die zojuist ook naar mij waren gegooid, om mijn nek wilde gooien…
Er klonk een hoge, schelle fluit…