32th.

Hailey Kush.

De spanning aan de eettafel was duidelijk te voelen. Met het kopje thee tussen mijn handen geklemd kijk ik naar de tv, waar zich een serie afspeelde. Niet echt interessant als je het mij vraagt. Het zag er ook tamelijk oud uit, dus het zal wel iets zijn wat mama graag kijkt, maar zappen mocht ik niet. En dat terwijl ze zelf niet eens mee keek, maar een tijdschrift zit te lezen. ‘Mam, als je niet kijkt kan ik toch net zo goed wat anders kijken?’, zucht ik geïrriteerd en wil de afstandbediening pakken van tafel. Snel tikt mijn moeder op mijn hand en kijkt me geschrokken aan. ‘Nee is nee Hailey!’, roept mam boos uit en gaat staan. ‘Sorry hoor, ik wist niet dat je boos werd’, mompel ik en krimp ineen om haar boze uitdrukking. ‘Ik ga weer naar bed’, mompel ik ongemakkelijk en sta op van de bank. ‘Ik ga wel met je mee’. ‘Wat wil je doen? Samen in bed kruipen?’, mompel ik en kijk haar raar aan. Waarom wilde ze nou weer mee? Ze had geeneens vertrouwen in me. ‘Sorry’, mompelt mam zacht als ze mijn gezichtsuitdrukking ziet en gaat weer zitten in haar stoel. Snel sta ik op, en loop naar boven toe. Met beide handen willen ik die brieven pakken, de brieven onder mijn bed, maar ik kan het niet. Als mam hoort dat ik weer aan mijn bed zit staat ze binnen tien seconden naast mijn bed, en zal mijn geheim zeker niet veilig zijn. ‘Hails? Heb je nog was?’. Een geïrriteerde zucht verlaat mijn mond. Dit deed ze duidelijk alleen maar om mij in de gaten te houden. Ze wilde gewoon het liefst mijn kamer binnen stormen en er niet meer uit gaan om alles te kunnen zien wat ik doe. ‘Nee, of wacht!’, roep ik en loop naar de wasmand in de hoek van mijn slaapkamer. Snel pak ik deze met beide handen vast, en loop mijn slaapkamerdeur toe. Met moeite maak ik deze open, en stap er doorheen. Net wanneer ik verder wil stappen staat mijn moeder tot mijn verassing plots voor mijn neus. Of nou ja, verassing, het was te voorspellen dat ze dichtbij zou zijn. ‘Hier’, glimlach ik en steek de wasmand haar kant op, en wil me weer omdraaien naar mijn slaapkamer. Maar mijn moeders hand op mijn schouder houd me tegen. ‘Hier, een aspirine, voor de pijn’, glimlacht mam en steekt me een of ander wit pilletje toe. ‘Mam, ik heb geen pijn?’. ‘Dat komt omdat de vorige nog werkt, en precies wanneer die is uitgewerkt begint deze te werken dus zal je niks voelen’. Die glasharde blik in haar ogen, weer zoals eerst. De blik waaraan ik zie dat ze liegt. ‘Hier een glas water’. Ik neem het aan en wil mijn kamer inlopen, maar mam houd me tegen. ‘Hier inslikken’, zegt ze op een strenge toon, waarna een glimlach op haar lippen verschijnt. Snel en zichtbaar nep. ‘Oke’, mompel ik ongemakkelijk en slik hem zo snel mogelijk door. ‘Mond open’. Ik laat haar kijken, waarna ze goedkeurend knikt. ‘Ga maar wat slapen, zal je nodig hebben’, glimlacht mam en knikt met haar hoofd naar mijn slaapkamer. Gehoorzaam doe ik wat ze zegt, niet nadenkend over het feit wat ik zonet naar binnen heb geslikt, niet wetend of mam weg gaat straks. Of ik binnenkort de kans krijg om die brieven te lezen.
---
even voor de duidelijkheid; ze krijgt nu pillen, zodat ze niet de dingen hoeft te doen die ze normaal doet, maar dat betekend niet dat ze nu opeens tegen grote verassingen kan, maar ze weet nu wel dingen van een paar dagen ervoor, na het ongeluk dan