31th.

Hailey Kush.

Snel pak ik alles bij elkaar, en pik er een paar willekeurige brieven tussenuit. Snel doe ik het slot weer op het kistje, en zet hem weg in de kast waar ik hem vandaan had. Haastig ren ik naar mijn slaapkamer. ‘Shit’, mompel ik zacht als ik de sleutel nog in mijn hand zie liggen. Snel loop ik terug, en doe hem in de bovenste laden van het nachtkastje waar ik hem vandaan had, en sluit de deur zodra ik uit de kamer ben en ren op mijn tenen naar mijn eigen kamer toe. Net wanneer ik de deur weer gesloten heb, en de brieven van mijn bureau afpak hoor ik beneden de voordeur met een harde klap dichtgaan. Mijn ogen worden groot, en zo snel mogelijk ga ik op zoek naar een plek om de spullen neer te leggen. Mam mocht niet weten dat ik deze dingen had gevonden, ze zou ze terug nemen, en ik zou ze nooit meer te zien krijgen. De kast… nee te voorspelbaar, onder mijn kussen was ook al de plek van mijn leesboek, niet echt verassend dus. Mijn blik gaat door mijn slaapkamer. Dan bedenk ik het gat achter mijn bed, het gat wat ik vroeger met een vriendin per ongeluk heb veroorzaakt door er tegenaan te vallen. Daardoor was er een klein soort hokje ontstaan, precies groot genoeg voor deze brieven.
Met al mijn kracht duw ik haastig mijn bed aan de kant. Nooit geweten dat het zo zwaar was. Mijn blik glinstert als ik hetzelfde gat nog steeds zie zitten in de muur. Nog steeds was er niks aan gedaan, of had mam het ook maar ontdekt. Geheimen kon ik toen ik klein was al geweldig goed verborgen houden. Snel steek ik de brieven er in, en ga weer achter mijn bed staan. Met beide handen pak ik de reling vast, zodat ik hem weer terug kan duwen. Alleen lijkt het dit keer moeilijker te gaan dan het net ging. ‘Hailey?’, hoor ik mam onderaan de trap roepen. Geschrokken wend ik mijn blik naar de deur, en duw met al mijn kracht tegen het bed aan. Langzaam komt er beweging in, en krijg ik het bed weer tegen de muur aangeduwd. Net wanneer ik me om wil draaien en naar beneden wil lopen om mijn moeder gedag te zeggen, vliegt mijn deur open. ‘Waarom geef je gee-, wát ben je aan het doen?’, vraagt mam en kijkt me met een vreemde blik aan. ‘Ik euh, mijn dekens waren los geraakt, dus heb ik ze weer ingestopt omdat ik niet wist dat je zo snel al thuis zou komen’, glimlach ik onschuldig en ga op mijn bed zitten. De zenuwen slopen me, ze moest eens weten. ‘Oh, waarom maakte je bed dan zo’n lawaai?’, vraagt mam verbaasd. ‘Ja ik verschoof hem per ongeluk’. Zo, nog een leugen, ik had er al zo weinig. ‘Oké, nou kopje thee dan maar?’, glimlach mam wat onzeker en kijkt me onderzoekend aan. Alsof ze door heeft dat ik nog iets achterhoud. ‘Ja lekker’, antwoord ik simpel en nestel mezelf onder de dekens. ‘Dan kom ik zo terug’, mompelt ze en wijst naar de deur, waarna ze zich omdraait en erlangs loopt. ‘Met suiker?’. ‘Ja!’, antwoord ik snel en kijk om me heen. Hoe moest ik ooit die brieven terug pakken nu ze daar lagen? Ze zou het horen als ik ze wilde pakken. En pap? Dat was geen probleem, die zou denken dat ik weer eens mijn kamer aan het verbouwen ben. Dus mam moest weg, maar hoe kreeg ik haar onopvallend het huis uit gestuurd?

---
halloa.