Fight?

"Wat zei hij nou tegen je?" "Mag ik ook een privéleven hebben?" vraagt hij een beetje geïrriteerd. "Ik vraag toch ook niet wat er aan de hand is met je familie?" Van die reactie schrok je wel. Je dacht dat hij je niet doorhad. "Sorry, je hebt gelijk. Misschien is het wel zo dat ik je nog vaak zie als ik daar woon." Lucas liet zijn glas vallen. "Ga jij bij hun wonen?" "Ja, wat dacht je dan. Ik kan niet elke dag heen en weer reizen. Heb je wel gezien hoe groot de woonkamer al is." "Waarom heb je dat niet eerder gezegd?" "Waarom moet ik jou dat zeggen? jij komt toch nooit bij me." "Nee, omdat het nooit kan." Hij staat op, betaald en loopt weg. Jij blijft geschrokken achter. Na 5 minuten stil te hebben gezeten en alles op een rijtje te hebben gezet komt Lucas binnen. "Kom je nog of wil je terug naar huis lopen?" Meteen sta je op en loopt achter hem aan.

Na je spullen ingepakt te hebben loop je naar buiten. Lucas stat er nog. "Ik ga wel met openbaar vervoer." Krijg je met spijt uit je mond. "Ben je gek?" "Denk jij echt dat je mij kan dragen als ik die tas ook nog bij me heb?" "Euhm... Ja." Je kan het niet meer aan en begint te snikken. "Sorry dat ik zo tegen je deed. Ik kan het gewoon nog niet zeggen. Het was niet de bedoeling dat het er zo uitkwam en ik had het eerder moeten zeggen dat ik daar ga wonen." Voordat je op je knieën valt kan Lucas je nog net beetpakken. "Het spijt mij ook. Ik had niet zo mogen reageren. Ik begrijp het als je geen zin hebt om over je familie te praten en het was stom om daarover te beginnen. Maar je hebt inderdaad gelijk over achterop de fiets. Daarom ga ik ook met openbaar vervoer."

Eenmaal weer terug bij het huis waar je werkt staan Genevieve en de jongen met halfblond haar op je te wachten. Je weet nog steeds zijn naam niet en je bent van plan om daar snel achter te komen. "Gezellig dat je grote vriend er weer bij is." Zegt Genevieve als ze Lucas ook weer ziet. "Blijf je eten?" Je kijkt Lucas met smekende ogen aan. "Ik weet niet of ik het wel moet doen." Antwoord hij.