Angels Aren't Dead Yet

Gekweld keek Jentel naar de grote poster aan de ruit van de etalage van de cd winkel.
"Crucifix" stond er in grote drukletters op met daarbij een afbeelding van Silas die met hart en ziel in de microfoon zong. Daaronder stond er, in kleinere maar nog steeds goed en duidelijk leesbare letters, "05 juli! Mardex Arena! Mis het niet!"
Ze zuchtte verslagen. Ze had het wel gemist. Verdomme toch! Ze had zo graag willen gaan! Maar daar dachten haar ouders anders over. Een metalband was blijkaar te ruig voor hun brave meid.
Jentel had dan maar geprobeerd om in het geheim een ticket online te kopen. Maar zodra haar ouders dat merkten, kwam ook daarvan niks meer in huis. Ze was gedoomd tot thuis te blijven op 5 juni.
Geen Crucifix voor haar. Geen Silas Soul.
De dagen erna had ze haar ouder steenvast genegeerd. Niet dat het veel uitmaakte. Het concert was toch al afgelopen.
In de hoop zichzelf wat op te fleuren had ze wat tijdschriften met interviews met Crucifix gekocht. Het resultaat was enkel dat Jentel zich nog beroerder ging voelen. In ieder interview stond er hoe GEWELDIG het concert was geweest en hoeveel medelijden ze hadden met de mensen die niet waren gekomen. Ze kon wel huilen.
Voor haar werd de poster uit de etalage verwijderd.
Zuchtend trok ze haar schoudertas recht en vervolgde haar weg op de net natgeregende voetpaden. In gedachten verzonken liep ze richting het park. Daar ging ze altijd heen als ze even helder moest nadenken. Dat was dus ook dit keer het geval.
Ze wilde alles een op een rijtje zetten. En met "alles" bedoelde Jentel die vreemde beelden die steeds opdoemde in heet hoofd en even snel als ze kwamen ook weer gingen.
Ze betekenden iets, dat was zeker.
Maar wat?
Daar wilde Jentel nu net achter komen.
Jentel drappeerde haar regenjas over de natte bank en maakte het zich comfortabel. Ze sloot haar ogen.
Adem in, adem uit...
Adem in, adem uit...
Adem in, adem uit...
Geïrriteerd opende ze haar ogen weer. Er stoorde haar iets.
Muziek.
Gitaar muziek...
Jentel richtte zich op van haar bankje en tuurde het pad af.
2 of 3 banken verder langs het grindpad zat een jongen. Rechts van hem lag een grote zwarte sporzak uitziende tas. Links van hem, op de grond en leunend tegen de bank, stond zijn gitaar koffer. De akoestische gitaar had hij in zijn handen. Hij zat een beetje voorover gebogen om het notenboekje dat op zijn schoot lag te kunnen lezen. Daardoor vielen zijn blonde pijpenkrullen langs zijn bleke wangen.
Gefascineerd bleef Jentel zitten kijken hoe zijn vingers over de snaren tokkelden, nee gleden! Alsof het kinderspel was.
Jentel bleef haar blik op de jongen zijn vingers vestigen.
Ze waren bleek, slank en elegant. Ze leken haast van procelein gemaakt.
De hele jongen leek van porselein gemaakt!
Die grote blauwe ogen, haast te groot voor zijn lieve gezicht, die blonde pijpenkrullen die blonken als goud, die witte huid, zo wit als sneeuw, de vorm van zijn gezicht dat smal toeliep en de zachte, onbewuste blos op zijn wangen maakten van hem een teer maar puur wezen.
Een engel?
Niet ongeloofwaardig als je zag wat Jentel zag.
De jongen stopte. Jentel schrok. Had hij gemerkt dat ze hem als een koe zat aan te gapen?
Of hij het nu gemerkt had of niet, hij keer haar aan. En man, wat was hij mooi.