WS ~ 74

(Nyree)

“Voel je je niet lekker?” vroeg hij toen ik uit de keuken liep en naar de trap draalde. “Waarom vraag je dat?” vroeg ik in de war. Hij hing half over de leuning van de zetel en wenkte me. “Je loopt hier nogal verloren Nyr,” Ik glimlachte nerveus. “Mis je ze?” Ik haalde mijn schouders op en keek naar mijn voeten. “Ook,” mompelde ik. Hij ging over de rugleuning handen en kon net mijn hand vastgrijpen. Half lachend, half niet wetend wat ik moest doen strompelde ik naar hem toe. “Wat is er dan nog?” Ik liep om de zetel en ging op zijn schoot zitten.

“Papa,” fluisterde ik en legde mijn hoofd op zijn schouder. “Het ging toch goed met hem, wat is” midden in zijn zin begon ik te huilen en rolde me op een bolletje in zijn schoot. “Heb je die blik in zijn ogen niet gezien toe hij zei dat je me nooit pijn mocht doen?!” Mijn buik sprong pijnlijk op en neer. “Hij is gewoon bezorgd om je,” fluisterde hij in mijn oor en streek door mijn lange rode haren. “Hij voelt zich schuldig omdat hij mij zo’n pijn heeft gedaan vroeger, omdat hij mijn jeugd heeft afgepakt, omdat hij me de kans niet heeft gegeven mijn school af te maken! Hij voelt zich schuldig over alles!”

Hij zei niets meer of probeerde me niet te kalmeren, omdat hij wist dat dat niets zou uitmaken. Ik huilde mezelf helemaal leeg en viel uitgeput in slaap in zijn schoot. Toen ik terug wakker werd lagen we helemaal in elkaar verstrengeld om de sofa.