WS ~ 73

(Nyree)

We hadden de hele dag door de straten van Hamburg gewandeld, waren bij een reisagent binnengesprongen om een vlucht naar L.A. te regelen en alsof dat nog niet duur genoeg was besloot Gustav dat we nood hadden aan quality time (wat we nu eigenlijk al constant hadden aangezien ik nu bij hem woonde) en zouden we eerst een weekje naar Parijs trekken. Ondanks het feit dat ik me ontzettend schuldig voelde dat hij altijd alles voor me betaalde had ik er ontzettend veel zin in.

Ik stapte in en snel voor hij was ingestapt stretchte ik mijn been en masseerde mijn knie. Het deed altijd pijn als ik lang moest stappen, ook met dat steunverband. “Wil je bij je vader langs?” vroeg hij en startte de auto. Ik glimlachte en knikte. “Graag,” Hij knipoogde en reed de straat op.

Ik kreeg het altijd benauwd hier. Geen idee waarom. Het voelde hier zo koud en leeg. Als je hier al mensen tegen kwam op de gang die geen verzorgend personeel waren staarden ze je aan alsof ze je wouden vermoorden ofwel was hun blik ontzettend leeg en leek het dat ze elk moment konden gaan smeken hen mee te nemen. Gelukkig was mijn vader aan de betere hand en was er af en toe toch dat sprankeltje in zijn ogen te zien.

Het was best spannend aangezien hij Gustav nog nooit ontmoet had, maar ik vond dat het hoog tijd werd dat hij kennis maakte me diegene die me overal doorheen sleurde. De verpleger opende de witte deur voor ons en liet ons alleen. Zelfs dat het, het stom alleen blijven met hem vond ik een vooruitgang. Vroeger moest er steeds en verpleger bij zijn, maar nu vertrouwde ze hem al meer en mocht ik alleen bij hem. Ergens in mijn achterhoofd vermoedde ik wel dat ze ons op de één of andere manier toch in het oog hielden.

Ik liet Gustav zijn hand los en versnelde mijn pas naar papa. Hij glimlachte en omhelsde me kort. “Pap, dit is Gustav, waar ik al over verteld had,” Ze schudden elkaar de hand. Papa had weer die blik in zijn ogen alsof hij ontzettend veel pijn had. Ik haatte het.

We gingen aan de andere kant van de tafel zitten. “Bedankt om zo goed voor haar te zorgen,” zei hij monotoon. Het klonk niet alsof hij het niet meende. Het klonk eerder alsof hij iets heel anders had willen zeggen. Guus glimlachte en legde zijn hand op mijn knie –mijn slechte- De warmte die eruit voortvloeide zorgde voor een lichte verzachting.

“Doe haar alsjeblieft nooit pijn,” zei hij plots. De impact van die woorden was enorm bij me geweest en dat was niet verandert doen Gustav had gezegd dat hij dat nooit zou doen. Vanaf dat moment had ik me ontzettend slecht gevoeld bij alles wat hij zei.