1.4

Samira stond nog een tijdje in de discotheek, zo raar dat iemand die zij niet kende haar naam wel wist. Ze keek nog even om zich heen of ze die jongen nog ergens zag om zijn naam te vragen maar hij was weg. Samira kon niet al te lang denken want al snel trok Michael haar mee. "Het is tijd om te gaan" Zei hij en nam haar mee naar de uitgang waarna hij haar veilig thuis zou brengen zoals hij altijd deed na een avond stappen aangezien ze altijd samen uitgingen. "Wie was die jongen waarmee je stond te praten?"Vroeg hij. "Geen idee als ik dat wist maakte dat het leven een stuk makkelijker"zei ze. "Waarom praat je dan met hem als je hem niet kent?"vroeg hij lachend. "Omdat ik een gesprek met hem had daarom"Zei ze terwijl ze de stoep op fietste. "Ik zie je morgen weer."Zei hij en fietste weg.

Toen Samira thuis was lag iedereen al op bed en dus besloot ze ook naar haar kamer te gaan.Ze liep zachtjes de trap op naar haar kamer aangezien ze niet weer zin had in het gezeur van haar ouders. Toen ze boven op haar kamer was liet ze zich op haar bed vallen en legde haar telefoon naast haar neer. Die jongen die haar aansprak kon ze op de één of andere manier niet uit haar hoofd krijgen, zijn lach, zijn woorden, die blik. Ze besloot haar make-up er af te halen en daarna ook maar naar bed te gaan. Wat begon als een leuke avond liep heel anders af door de komst van die geheimzinnige jongen, een jongen die ze niet snel kon vergeten ze wou weten wie die jongen was en dus besloot ze morgen op zoek te gaan naar die jongen want ze had een gevoel alsof die jongen wat voor haar kon doen, niet alleen voor haar maar ook voor haar ouders.