De cullens

De baby in mijn buik.
Ik liet mijn hand op de bult rusten die na al die maanden zo vertrouwd was geworden.
'Hoe moet het nu met jou verder' mompelde ik tegen de bult.
Ik zette even alles op een rijtje.
punt 1. Ik was gebeten geweest door iemand.
punt 2. Ik had mijn zus vermoord en ik had ervan genoten.
punt 3. Ik had dus bloed nodig om te eten
punt 4. Ik moest bij mijn familie uit de buurt blijven als ik wou dat de rest bleef leven.
En punt 5. Zou mijn baby nog leven als ik geen fatsoenlijk eten binnen kreeg.
Mijn baby schopte even tegen mijn buik.
Vroeger zou ik in elkaar gekrompen zijn van pijn, maar nu ...
Nu voelde het als niks de schop was nog lichter dan een veertje.
Ik was blij dat het bewoog.
Dat was een teken dat het baby'tje nog leefde.
Ik vroeg me af of het baby'tje nu anders ging zijn.
Of dat het nog mens zou zijn.
Een mens waarbij het bloed door de aders werd gepompt.
Het goedje dat ik daarnet met alle gulzigheid naar binnen had gezogen.
Mijn keel begon terug te branden bij de gedachten.
Mijn lichaam vloog recht en ging automatisch op zoek naar eten.
Ik rook de heerlijke geur die ik daarnet ook had geroken toen mijn zus binnen kwam.
Ik stoof er op af, maar maakte geen enkel geluid toen ik dat deed.
Toen ik dicht genoeg was om mijn prooi te zien ging ik over in een aanvalshouding.
Voordat ik tijd had om mijn prooi te bespringen werd ik met een bonk de lucht in gegooid.
Ik kwam soepel neer op mijn voeten en draaide me met een grauw om, om te zien wie me ervan had weerhouden om mijn prooi aan te vallen.
Ik keek recht in het gezicht van Edward Cullen.
Van Seth was ik te weten gekomen dat hij ook een vampier was.
Ze waren gezworen aartsvijanden.
'Nu ik hetzelfde ben als hij is ...' dacht ik.
'Misschien kan hij me wel helpen.'