019

2010, Londen

Ik kijk in de spiegel en bekijk mijn wang, helemaal weg is het nooit gegaan. Het was de laatste keer dat ik op die tribune zat. Mijn huid was wat lichter daar maar ik kon het altijd goed camoufleren met foundation. Alleen als ik veel in de zon zat begon het op te vallen en werd het rood. Met die gedachten baalde ik even. De zon, die ging ik toch wel een tijdje zien, samen met Amy. Ja, onze site liep zo goed, we hebben genoeg geld bij elkaar kunnen schrapen voor een reis naar Zuid-Afrika. Het WK-voetbal stond voor de deur. Nog enkele maanden.. Ik vond het wel spannend, het is best ver vliegen en ik ben nog nooit buiten Engeland geweest. Ik was wel een beetje wereldvreemd. Amy daarin tegen heeft al hele wereldreizen achter de rug, die gaat 2 keer per jaar op vakantie, soms was ik wel jaloers op haar. Ze leek in alles beter te zijn dan mij, ze was knap, heeft een vriendje die alles voor haar doet, een groot huis. En nou ja.. Wat heb ik? Ik ben alleen in dit verotte apartement, de enige organismen waar ik gezelschap aan had waren de huisspinnetjes. Buiten Amy kende ik niet zoveel mensen, ik kom niet zovaak buitens huis.. Op één of andere manier kwam ik in een isolement, als je daar eenmaal in zit is het moeilijk deze muren weer af te breken. Ik heb al jaren niks meer van mijn moeder gehoord, ik heb geen idee hoe het met mijn zusjes, broertje en broer is. Eerlijk gezegd wil ik ze niet zien, ze herinneren me te veel aan het verleden, veel dingen die me doen denken aan het verleden heb ik mentaal verbannen. Ik heb genoeg zorgen nu, ik wil geeb pijn meer. Ik heb werk, ik heb een vriendin en bovenal, ik leef. Ik leef al besef ik dat niet, iedere dag kan de laatste zijn.

Met een bos witte rozen in mijn hand fiets ik tegen de wind in. Mijn ogen traande en ik was bang dat de rozen kapot zouden gaan door de harde wind maar ik fietste door. Ik zet mijn fiets tegen het hek en maak hem vast met de ketting. Onhandig maak ik een staart in mijn haar. Met mijn afgetrapte Adidas gympen loop ik over het zandpad. Ik loop deze weg al bijna 3 jaar. De steentje die ik had neergelegd waren half weg gespoeld door de regen, eerder vormde zij een hartje. Ik laat me op mijn knieën vallen en raap de witte steentjes bij elkaar. Ik leg de rozen voor de ijskoude steen, altijd voelde deze koud. Ik weet niet of papa mij kan zien, ik weet niet of hij ziet hoeveel pijn ik heb gehad. Maar hij is nu in een betere wereld, dat hoop ik..

Amy zit gulzig te graaien in de zak met popcorn en geeft dan de zak aan mij. ' Lauren, eet wat, je bent zo stil...' 'Hmm ja.. Sorry..' ik eet wat popcorn maar echt honger heb ik niet. ' Oh mijn god Lauren, ik moet je wat laten zien!' opgewonden rent ze de trap op en ik zap wat over de kanalen. Ik blijf hangen bij een voetbalitem. Het gaat over het aankomende WK. Ik keek emotieloos naar het beeld, tot ik hem zag, ik schrok en zapte heel snel verder. Amy komt naar beneden gerend met een wit doorschijnend jurkje aan. 'En wat vind je? Voor onze vakantie!' ' Um ja, mooi hoor..' zij zag het dus als een vakantie, voor mij bleef het gewoon werk. Bij veel mensen zou het jurkje ordinair hebben gestaan, maar bij Amy niet. Amy leek alles goed te staan, al zou ze een vuilniszak aantrekken. 'Wat is er toch met jou? Je bent nog geen één keer enthousiast geweest sinds we weten dat we naar Zuid-Afrika gaan!' Toen ze de woorden zo zei besefte ik het pas, waarom was ik zo ongelukkig? Eigenlijk wilde ik nu alleen zijn, alleen in mijn bed in mijn droomwereld.

volle stadions, vlaggen in alle kleuren en luid gejuich van supporters. Het gras was in top conditie en iedereen leek verbonden te zijn. Met mijn notitieblokje zat ik op de eerste rij, alleen. Ik zag legendes lopen, Lionel Messi, Diego Maradonna en ga zo nog maar even verder. Niemand zag mij, ik was enkel een meisje aan de kant, alleen op een tribune. Mijn ogen konden geen andere vinden. Met mijn ogen op het gras gericht zag ik voetbalschoenen op me af komen, langzaam, stap voor stap. In een flits zag ik het beeld, het was zo onwerkelijk. Twee ogen die mij vertelde wat ik moest doen. Ze deden me denken aan de zee, niet die in Engeland maar die in Spanje, helder blauw. Hij kwam dichterbij en dichterbij.. Één hand op mijn schouder en alles was voorbij.

'Lauren? Halloo slaapkop! Wordt eens wakker!' De stem liet mij realiseren dat ik weer in de werkelijkheid beland was. 'Pff relax Amy..' ' Eerst ben je hartstikke stil en dan val je in slaap tijdens de film..' ik wrijf even in mijn ogen om het wazige beeld scherper te krijgen. 'Ik ben gewoon moe oké' ik had geen zin om te vertellen wat zich allemaal afspeelde in mijn gedachten, ze zal het toch niet snappen.. Niemand snapt het, ik zelf evenmin. Toch op één of andere manier wist ik wel wat er was, diep van binnen voelde ik het. Ik miste iets, ik voelde mezelf niet meer compleet. Ik staarde naar het beeldscherm en automatisch worden mijn oogleden weer zwaarder. searching for the missing piece.