Chapter 31. Don't go yet

Ravens pov:

Ik zat weer in de tuin. Het bankje schommelde rustig heen en weer. Dit was ondertussen mijn favoriete plekje in huis geworden. De vogels floten vanuit de bomen naar elkaar, alsof ze aan het praten waren. Twee vlinder vlogen door de lucht, langs de kleurige bloemen. Destiny, die in mijn armen lag, staarde gefocust naar de dansende wezentjes en stak haar mollige handjes naar ze uit. Toen de vlinders dichterbij kwamen, kirde ze opgewonden. Ik lachte vrolijk met haar mee. 'Hé.' Het geluid was zacht. Toch schrok ik op. Ruby's hoofd was boven de schutting verschenen. Haar ogen stonden verdrietig. 'Hé,' antwoordde ik. Ik vroeg niet wat er aan de hand was. Misschien wilde ze het er niet over hebben. In plaats van over de schutting heen te springen, liet Ruby haar hoofd op de rand leunen en bleef ze waar ze was. Destiny had haar ondertussen in het oog gekregen en strekte nu haar handjes uit naar Ruby. Ze besteedde geen aandacht meer aan de vlinders en brabbelde dingen, waarschijnlijk haar manier om Ruby te zeggen dat ze dichterbij moest komen. Ruby toverde een waterig glimlachje op haar gezicht. 'Sorry, ik kan even niet bij jullie komen zitten. Ik moet zo mijn moeder weer helpen,' zei ze. Nu werd ik nieuwsgierig. 'Waarmee?' Haar gezicht betrok. Ze beet even op haar lip. 'Vertel ik later wel,' zei Ruby kortaf. 'Oké,' stamelde ik verbaasd. Even leek het erop dat ze zou gaan huilen. 'Het spijt me,' prevelde ze. Toen liet ze haar hoofd zakken, waardoor ze niet meer zichtbaar was. Daarna hoorde ik een bonk van een deur. Een beetje van slag keek Destiny naar de plek waar Ruby net nog was. Haar lipje begon te trillen. 'Uhmm,' bracht ze uit. Ik zette me af tegen de grond zodat het bankje weer zou schommelen. Haar lip stopte met trillen en langzaam zakten haar oogjes dicht. Ondertussen liet ik mijn angst niet merken. Er was iets mis met Ruby, iets goed mis. En het had gevolgen voor ons allebei...