35. Emily Uley

We staarden elkaar met toenemende woede aan. Het was vreemd om naar Emily te kijken. Ze was een jaar of twintig ouder dan de laatste keer dat ik haar zag. Rond het kampvuur stegen stemmen op, maar ik probeerde ze niet te verstaan.
Nog even bleef Emily stil staan, maar toen liep ze op me af. Vlak voor me bleef ze stil staan. Ze staarde me nog steeds aan met diezelfde kille blik, en tranen in haar ogen.
Ik staarde terug.
Opeens landde er een klap op mijn gezicht. Ik strompelde geschrokken achteruit. Het had geen pijn gedaan, maar toch.
Ik voelde met mijn hand op de plek waar ze me had geslagen.
Ze kwam weer voor me staan. "Hoe kon je?!" Schreeuwde ze in mijn gezicht.
"Het... Ik... Hij... Ik wilde hem niet vermoorden..." Ik aarzelde. Dat was een leugen. "Nou, als hij niet..."
Weer een klap. "Je wist hoeveel ik van hem hield!"
Ik staarde haar aan. Ja, dat wist ik. Weer die woede.
"Ik niet dan?!" Schreeuwde ik terug. "Je weet dat ik ook van hem hield! Ook na alles wat jullie hebben gedaan!"
"Jij was niet op hem ge-imprint!"
"Maar wel op Jason!"
"Oh, dus het heeft een naam?!"
Nu was het mijn beurt om haar aan te staren. "Weet ik veel." Zei ik zachtjes.
Hij had geen Jason geheten. Misschien ook wel.
"Ga weg." zei Emily verbeten. "Rot op en blijf weg."
Ik keerde me om, en sjokte weg. Het was waar, ik had van Sam gehouden. Ook toen ik hem haatte. Zelfs nadat ik ge-imprint was.
Zou het ook zo zijn geweest voor Sam? Zou hij, ook al wilde hij het niet toegeven, nog van mij hebben gehouden? Was het geen toneelspel geweest zijn, die avond? Niet helemaal? Zou hij het nog eerder, hebben gemeend toen ik net bij Jake's roedel zat?
Het bleef een moordenaar.
Ik bleef staan, en deed een hand in mijn haar. Waarom was ik hier ook naartoe gekomen? Ik had dit kunnen weten, en Jake en Seth waren er niet eens geweest.
Ik wilde het net op een lopen zetten naar mijn deel van het bos, toen ik achter me voetstappen hoorde. Vast Emily.
"Kwam je me nog verder de grond in boren?" Vroeg ik, zonder me om te draaien.
"Leah?" vroeg een mannenstem achter me onzeker.
Ik draaide me geschrokken om. "Ja?"
Hij haalde opgelucht adem, maar zag me toen verward kijken. "Ik ben het." Ik staarde hem nog steeds aan. "Embry." verduidelijkte hij.
Ik keek hem onderzoekend aan. Ja, dit was Embry, de oudere editie.
"Wat?" vroeg ik geërgerd. Ik wilde hier weg.
"Waarom kwam je?" vroeg hij voorzichtig.
"Ik zocht Jake. Of Seth."
"Oh." Hij zweeg even. "Ik weet ook niet waar ze zijn."
"Handig." zei ik, in een poging mijn oude houding tegenover de roedelleden weer aan te nemen.
"Hij is bij die vamps. Met Seth. We kregen ruzie over... Nou, we kregen ruzie en toen zijn Quil en ik terug ge gaan naar 'Sam's' roedel, maar toen was Jared Alfa. We zijn nu allemaal gestopt... Maar Jake laat nauwelijks iets van zich horen. Hij is nog bij Rebecca langs geweest, maar verder weten we niets."
"Oh." zei ik. Aarzelend voegde ik "Dank je." toe.
"Het is al goed." zei hij glimlachend. "Als we iets weten kom ik wel naar je toe."
Ik knikte. Hij keerde zich om en jogde terug naar het vuur achter de bomen. Ik veranderde en rende terug naar mijn schuilplaats.
Ik maaide een paar bomen omver, maar stopte toen. Het had toch geen zin. Ik veranderde terug, zocht een pakje kleren en ging op een van de boomstammen zitten.
Verdomme.