~075~

Mary Brooks

Als ik denk dat het laat genoeg is, sta ik op en sla de onzichtbaarheidsmantel om. Ik zorg dat ik helemaal onzichtbaar ben en loop dan zo stil mogelijk naar beneden. Handig ontwijk ik elke leraar op mijn pad en al snel sta ik buiten, waar het zó donker is dat ik veilig de onzichtbaarheidsmantel af kan doen. Ik prop hem in mijn tas en loop richting de Beukwilg. Op een veilige afstand blijf ik staan. Wat nu? Ik zet voorzichtig een stapje dichterbij, maar als de boom gevaarlijk met zijn takken begint te zwaaien, zet ik snel weer een paar passen naar achter. Shit, hoe ga ik ooit bij dat stomme gat komen? Ik gooi mijn tas op de grond, maar net als ik er zelf bij wil gaan zitten, bedenk ik me iets. De onzichtbaarheidsmantel! Natuurlijk, dan kan die stomme boom me ook niet zien! Ik pak snel mijn tas weer en haal de mantel eruit om hem vervolgens om te slaan. Voorzichtig zet ik weer een paar stappen richting de boom, maar als die niks doet, loop ik zelfverzekerder verder. Hehe, dat was nog niet eens zo moei-. Ineens zwaait een reusachtige tak met een noodvaart in mijn richting, hij raakt me in mijn zij en gooit me een eindje verderop weer neer. Met een klap kom ik op de grond en ik hap naar adem. Een stekende pijn verspreidt zich vanuit het punt waar de boom me zojuist heeft geslagen. Even blijf ik doodstil liggen en dan probeer ik met trillende handen mijn toverstok uit mijn zak te halen.
‘Lumos.’ Mompel ik en wijs met mijn toverstok naar mijn zij.
Ik haal geïrriteerd de onzichtbaarheidsmantel van me af en schrik dan als ik zie dat ik helemaal onder het bloed zit. Ik haal mijn shirt wat omhoog om mijn verwondingen te kunnen zien.
‘Vulnera Sanentur.’ Ik wijs met mijn toverstok naar mijn zij.
Opgelucht voel ik hoe het prikken in mijn zij minder wordt.
‘Hygiëna.’
Het bloed verdwijnt en ondanks dat de plek nog helemaal rood is, zie ik dat mijn huid weer genezen is. Langzaam probeer ik rechtop te gaan zitten, maar zodra ik me beweeg, zak ik kreunend weer terug. Waarschijnlijk heb ik aardig wat botten gebroken.
‘Bracchium Emmendo.’
Ik spreek de spreuk een paar keer uit en als ik me weer normaal kan bewegen, laat ik me achterover op het gras zakken zodat ik nu op mijn rug lig. Als ik opzij kijk, zie ik de onzichtbaarheidsmantel liggen. God, wat ben ik dom zeg. Natúúrlijk helpt de onzichtbaarheidsmantel niet. Een boom heeft namelijk helemaal geen ogen. Hij zag me überhaupt niet.

Reacties? Het kost namelijk best veel moeite om die spreuken op te zoeken (mij dan)