016

Toen ik mij eenmaal had omgekleed, moest ik meteen meedoen met de warming-up oefeningen. Daarna gingen we nog een paar oefeningen doen, en toen kwam er penalty schieten. Dat leek me dus iets wat ik totaal niet kon. Eerst kwam Danice van Boshuysen, die had een basisplaats als vleugelaanval aan de rechterkant. Ze schoot perfect en heel mooi, je kon zo wel zien dat ze een talent was. Daarna kwam er een verdediger, linksback. Ania Namak, een Poolse. Toen nog een Italiaans meisje, maar ze was ook bloedmooi, ze had lange bruine haren met dat mooie slag erin in. Haar mooie bruine ogen maakten het zeker wel af, maar je zag wel dat ze veel make-up op had. Ze schoot, maar raakte de bal net verkeerd, daardoor kon de keeper, Quartilla Pasqualini, het vangen. Die naam, het was hetzelfde als Balázs Dzsudzsák, ook zo moeilijk om te onthouden. Toen kwam ik. Ik ging 4 meter achter de bal staan, om een aanloopje te nemen. Bam, daar ging de bal, hij raakte mijn voet helemaal verkeerd en ging bijna over. Blijkbaar had ik geluk en ging hij precies in de hoek van het net. “Oké, dat was echt geluk” zei ik lachend. “Nieuw en bescheiden, typisch” hoorde ik Danice zeggen. “Het was echt geluk hoor! Ik raakte de bal nogal helemaal verkeerd.” “Blijkbaar niet.” Hoorde ik Ana Bonna, Portugese middenvelder, zeggen. Ik zette een glimlachje op.

Ze waren echt wel aardig, en ook heel open. Alles wouden ze weten, maar eigenlijk ook vooral over de liefde. Tsjah, we blijven vrouwen. “Heb je een vriendje?” “Nee.” “Ben je verliefd?” “Nee.” “Wanneer was je laatste relatie?” “Als ik het goed heb ongeveer 8 maandjes geleden.” “8 maanden?! Ben je nog maagd?” “Wat is dat nou weer voor een vraag?!” Ik keek Ania verbaasd aan toen ik haar vraag hoorde. “Zij is de nieuwsgierige van de groep.” Hoorde ik iemand achter mij zeggen. De gesprekken waren wel allemaal in het Engels, dus dat werd flink oefenen op mijn Engels wou ik alles begrijpen. Toen de training eenmaal voorbij was, gingen we douchen. Ze hadden hier ook al een badhanddoek klaar liggen. Ik kende de vrouwen nog maar 2 uurtjes, en ik moest al met ze douchen. Toch deed ik het maar, en het was niet zo erg als ik had gedacht, ik verwachtte gewoon dat iedereen naar je keek en dat soort dingen, maar in tegenstelling tot dat deden ze dat helemaal niet.

Eindelijk was ik klaar, en pakte de trein naar Venlo. Toen ik daar eenmaal aankwam, moest ik een kwartiertje wachten op de buurtbus. Toen ik daar eindelijk in zat, begon ik toch wel moe te worden. De buurtbus stopte 100 meter van mijn huis vandaan. Moeizaam begon ik te lopen, en toen ik thuis aankwam plofte ik mijn tas neer en liet mezelf vallen op de bank. “Hoe was de training?” vroeg mam, en ik hoorde een beetje enthousiasme in haar stem. “Het was echt heel leuk, die meiden zijn ook aardig. Maar ik weet wel dat ik vroeg ga slapen.” “Ja? Was het vermoeiend?” Hevig knikte ik. “Ja, als je nog nooit op voetbal hebt gezeten, en opeens zo’n volle training moet meedoen kan het nog wel vermoeiend zijn.” Mijn moeder had meteen in de gaten dat ik moe was, want ik begon al een beetje chagrijnig te klinken. Langzaam liep ik naar boven met mijn tas op mijn schouder. Ik pakte een schone pyjama uit de kast en deed deze aan. Toen ik eenmaal in bed lag, dacht ik nog even na over de training maar ik viel al snel in slaap.