16°

Ze kwamen alle drie weer naar beneden. Jacob drukte een kus op Renesmee’s wang en liep naar buiten. Renesmee liep naar mij en kwam naast me zitten. ‘Je kan me alles vertellen hé’ zei ze. Ik knikte. Misschien moest ik Renesmee mijn verhaal wel vertellen, mijn hele leven. Ik herinner me alles vanaf ik mijn ogen opende. Mijn moeder heb ik nooit gezien in het uurtje dat mijn vader me voor de deur van een weeshuis legde. Ik weet dat mijn vader rode ogen had en bruin haar, als ik hem zie zou ik hem wel kunnen herkennen, maar het rare was zijn rode ogen, nooit geweten hoe dat kon, misschien lenzen? Ik zuchtte. ‘Hael vertel het maar, dat lucht op’ zei Renesmee. Ik schudde mijn hoofd. ‘Een andere keer’ mompelde ik. Ze knikte. ‘Wat wil je doen?’ vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op.’Wandelen?’ vroeg ik. Ze knikte. ‘Tuurlijk’ zei ze en trok me van de bank het bos in. Renesmee vertelde me van alles over haar familie. Maar toen zag ik een hoge boom en sprong er zonder bij na te denken in. Het was gewoon een tik, dat bomen klimmen. Ik zat al in de top toen ik Renesmee hoorde. ‘Hael? Hael waar ben je?’ vroeg ze bezorgd. ‘Hier’ riep ik en ze keek omhoog. Ze lachte en klom ook in de boom. ‘Hoe je van klimmen?’ vroeg ze toen ze naast me zat op de tak. Ik knikte. ‘Vooral in bomen, ik weet het, het is erg raar’ lachte ik. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik vind bomen klimmen ook leuk’ zei ze met een glimlach. Ik twijfelde of ik het van gisteren zou laten zien. Ze is nu waarschijnlijk mijn beste vriendin, dus mocht ze dit ook wel weten. ‘Wil je iets cools zien?’ vroeg ik. Ze knikte. Ik klom wat takken omlaag om op dezelfde hoogte als gisteren te komen. ‘Nu moet je beneden gaan staan’ riep ik naar boven. Ze knikte en klom de boom uit. ‘En nu?’ riep ze naar boven. Ik klom nog een tak omlaag. ‘Kijk!’ riep ik en ik sprong. Renesmee gilde kort mijn naam, maar toen ik met mijn voeten op de grond belande was ze stil. ‘Gaaf hé! Ik heb helemaal geen pijn!’ zei ik. Ze keek alsof ze dat al wist. ‘Handig, maar doe dat niet meer, ik schrok me dood’ zei ze en ze trok me mee terug naar het huis. Ik zag aan haar gezicht dat ze loog, maar ik zei niets. Renesmee keek Esmé met een rare blik aan toen we binnen kwamen. Ik liet het er maar bij zitten en keek naar de klok. Het was drie uur, ik had nu uitgeweest. Esmé volgde mijn blik. ‘Nessie, kan jij even deze boodschappen halen?’ vroeg Esmé. Renesmee knikte en nam het briefje aan. ‘Ga je mee Hael?’ vroeg ze met een smekende blik. Ik schudde mijn hoofd. Ze zuchtte en liep weg. Ik keek de kamer rond en mijn blik bleef hangen op een glimmende zwarte vleugel. In het weeshuis stond ook een piano, daar had een van de verzorgsters me op leren spelen. Ze had me eerst noten geleerd en bracht me elke week nieuwe stukken. Esmé zag dat ik naar de piano keek. ‘Speel je?’ vroeg ze. Ik knikte. ‘Ga je gang’ zei ze. Ik glimlachte en nam plaats.