Welcome home sweetheart

“Ben je bijna klaar?” mijn moeder steekt haar hoofd om de hoek van de deur. “Bijna” zeg ik en ik rits mijn tas dicht. Ik hang hem om mijn linkerschouder en kijk nog een keer de kamer rond of ik niets ben vergeten. De ziekenhuiskamer is helemaal leeg. Het is nu meer dan een week geleden dat het nieuws kwam dat Richard is opgepakt. Hij zit nu nog steeds in voorarrest en zijn proces is over een paar dagen. Mathijs, mijn moeder en ik zijn opgeroepen als getuigen. Ik hoop dat ik het aankan om Richard te zien. Na alles wat hij mij en mijn familie aangedaan heeft zou ik hem het liefste door zijn kop schieten.
“Kom je?” vraagt mijn moeder. Ik knik en loop met haar mee de kamer uit. Vandaag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis en mag ik eindelijk naar huis. Ik sluit de deur achter me, zeg de zusters gedag en loop met mijn moeder mee het ziekenhuis uit.
Eenmaal thuis loop ik meteen door naar mijn kamer. Ik gooi mijn tas op de grond en plof neer op het bed. Eindelijk weer thuis. Het voelt jaren geleden dat ik hier voor het laatst was. Mijn telefoon piept. Ik open het berichtje.

Welkom thuis <3
Xx Ysa

Ik glimlach. Nina en Ysa zijn een paar keer langs geweest in het ziekenhuis. Ze hebben het verhaal over Richard verbijsterd aangehoord en ze vertelde hoe ongerust ze waren geweest toen ik opeens verdwenen was. Het bleek dat een heel groot deel van het politiekorps zich met mijn verdwijning heeft beziggehouden en dat elk stuk bos en elke sloot hebben uitgekamd, op zoek naar mij.
De bel gaat en ik sta op. Ik loop naar beneden en open de deur. Mathijs duwt een grote bos rode rozen in mijn handen en geeft me een zoen. “Welkom thuis suikerhartje” zegt hij lachend. Ik glimlach en laat hem binnen. “Hoe gaat het met je arm” vraagt hij en hij tikt met zijn hand op mijn gipsarm. “Goed” zeg ik “Maar als je me nog 1 keer suikerhartje noemt, dan sla ik je ermee.” Mathijs lacht en loopt voor me de trap op. Hij heeft sinds een paar dagen geen gips meer om zijn enkel maar hij loopt nog steeds een beetje mank. Ik loop achter hem aan. “Is je moeder thuis?” vraagt hij. “Ze is even boodschappen doen geloof ik” zeg ik. “Maar waarom….” Als antwoord drukt Mathijs zijn lippen op die van mij en duwt me zachtjes naar het bed. Halverwege laat ik de rozen op de grond vallen en samen vallen we op het bed. “Het is wel lastig met zo’n gipsarm” zegt Mathijs en hij kijkt bedenkelijk. “We kunnen het ook niet doen” zeg ik glimlachend. “Nee, het moet wel lukken” lacht Mathijs en zijn lippen vinden de mijne weer.