OO9

Met een zachte grinnik liet ik justin weer los en haalde langzaam mn lippen van de zijne. Even leek het alsof we alleen waren maar niet veel later hoorde ik het geirriteerde en boze gezucht van Ryan. Ohja, mijn ex was er ook. Ik beet op mijn lip en durft Ryan niet aan te kijken. Ja, ik was best bang voor zijn gezicht. Mag dat? Als je Ryan langer dan vandaag kent dan weetje wel dat je Ryan's boze gezicht echt niet wilt zien. Dus keek ik maar naar Chaz die ook een beetje ongemakkelijk zat rond te kijken
Ik voelde hoe Justin mij weer tegen zich aan trok en hoe hij zn vingers langzaam door mn haar liet glijden. Hij legde zijn hoofd voorzichtig tegen die van mij aan. Natuurlijk had ik dit een fijn gevoel gevonden als we alleen waren geweest, het was net alsof ik versteend was ik kon gewoon niet ontspannen zitten.
Snel keek ik even naar Ryan die met een chagrijnig hoofd naar mij en Justin zat te kijken, ik wendde mn blik weer af en keek naar het fijne zand dat ik door mn vingers heen liet glippen.
‘Wat?’ hoorde ik Ryan opeens kortaf zeggen. Toen ik opkeek om te kijken tegen wie hij het had zag ik hoe hij mij met een dodelijke blik aankeek.
Nee niet hier, niet nu… Ik schudde voorzichtig mn hoofd naar hem en keek hem streng aan. Als hij nu iets zou zeggen of doen zou alles over zijn.
‘Wat nee? Één van de weinige keren dat ik jou zie en dan neem je zo iemand als haar mee?’ Dit keer keek hij Justin pissed aan. Waar was hij nou helemaal mee bezig?
Ik moest gewoon blijven doen alsof ik Ryan en Chaz nog maar net kende en geen idee had waar deze aanval van Ryan overging.
Ik zag Ryan opstaan en in mijn ooghoeken kon ik zien dat Justin hetzelfde deed. ‘Ryan kop dicht, ik meen het.’ Sprak Justin hem kwaad toe. Ik snapte niet waarom Ryan dit deed hij wist dat Justin kwaad zou worden en echt kwaad zou reageren als hij zo door ging.
‘RYAN!’ Snel sprong ik op en greep Justin’s hand vast en keek hem aan. ‘Misschien kunnen we maar beter gaan.’
‘Ja tuurlijk Celeste, loop maar weer weg! Zoals je altijd doet!’ Ryan draaide zich een kwart om en stond nu recht voor mij. Iets te dichtbij dat het nu wel een soort van intimiderend werd.
‘Ryan hou op.’ Siste ik hem kwaad toe.
Hij lachte even schamper en keek me aan. ‘Schatje, ik ben nog niet eens begonnen.’ Fluisterde hij tegen mn mond. Als ik nu alleen maar mn lippen zou tuiten zou ik hem een kus kunnen geven. En het allerliefst zou ik hem nu zoenen, maar ik deed het niet. Want Justin en ik waren samen, al zolang.

En daar ging mn mobiel weer, precies hetzelfde geluid als dat van een paar nachten geleden. Ik keek op het klokje wat op een oud tafeltje staat. Achja, voor 15 euro per nacht had ik ook niet echt veel verwacht. 4:00am gaf het klokje aan, welke idioot belde me op dit tijdstip? Ik griste mn telefoon onder mn kussen vandaan en keek naar het scherm waar duidelijk werd aangegeven dat die idioot maar een iemand kon zijn, Ryan Butler.
Ik gooide mn mobiel weer onder mn kussen en drukte mn kussen er zo hard mogelijk op zodat het irritante geluid gedempt werd van de telefoon die nog steeds overging.
Na een paar seconden wat serieus wel 10 minuten leken was mn mobiel eindelijk gestopt met dat irritante deuntje.

8 uur ’s ochtends, ruw werd ik wakker gemaakt door allemaal gegil op de gang. Kleine kutkinderen, laat me slapen.
Moeizaam pakte ik mn telefoon onder mn kussen vandaan zag dat ik een nieuw smsje had, wat me niks zou verbazen als die van Ryan zou zijn. Snel ga ik naar ‘Postvak in’ en zie al snel dat het een smsje is van ‘Voicemail’.
Ik zuchtte diep en drukte op het groene telefoontje om maar te luisteren naar wat Ryan allemaal wel niet had ingesproken, tenminste ik ging ervan uit dat het Ryan was die een voicemailbericht had achtergelaten.
Na een heel instructieverhaal van zo’n machineding dat altijd standaard is bij de voicemail hoor ik inderdaad Ryan’s stem.
‘Dus, wat dacht je Celeste? Ik ga maar gewoon weg? Zonder verdomme ook maar iets te zeggen?! Nee, zou ik ook doen na dat je zowat praktisch bij mij hebt gewoond, dat mn ouders hun huis ook tot jouw beschikking hebben gesteld en er dan zo maar vandoor gaan? GOEDZO CELESTE VOORAL WEG BLIJVEN LOPEN VOOR JE PROBLEMEN! MOET JE VOORAL BLIJVEN DOEN!’ Lange poos bleef het stil nadat ik nog een paar korte snikjes had gehoord ging de piep over en begon dat machineding van de voicemail weer te spreken. Ik weet niet hoelang ik daar zat, nog steeds met mn telefoon aan mn oor nog steeds zittend op mn bed uit het raam kijkend, versteend en verward.

‘Ik wil jou nooit maar dan ook nooit meer zien, Butler.’ Siste ik hem toe waarna me demonstratief omdraaide en weer naar Justin toe liep die me verward aan keek.
‘Kom we gaan.’ Vechtend tegen de tranen liep ik samen met een zwijgende Justin weg van Ryan en Chaz.
Ik zette snel mn zonnebril op, omdat ik merkte dat mn zicht nogal waterig werd wat betekende dat ik tranerige ogen had. Nooit had ik gedacht dat iets of iemand me nog aan het huilen kon maken, ik dacht dat onderhand al mijn tranen al wel op waren.